Την πρώτη φορά που έπεσε στα χέρια μου βιβλίο του Βασίλη Τσακίρογλου ήταν το 2006, όταν παρουσιάστηκε ο 1ος τόμος του «Α deus», μια μνημειώδης βιογραφία (και όχι μόνο) για τον αστέρα της Formula 1 Ayrton Senna, έργο που ολοκληρώθηκε δυό χρόνια μετά, με τον 2ο τόμο. Τώρα, 20 χρόνια μετά το μοιραίο δυστύχημα του Παγκόσμιου πρωταθλητή, ο Τσακίρογλου επανέρχεται με το βιβλίο «Senna: το πνεύμα της ταχύτητας», που ασχολείται κυρίως με τον ψυχικό κόσμο του Βραζιλιάνου οδηγού. Το γιατί της νέας έκδοσης αφορά τον ίδιο τον συγγραφέα, που δηλώνει ανήμπορος να αποδεχτεί τον θάνατο του σπουδαίου οδηγού. Δεν μπορω να γνωρίζω κατι περισσότερο πέρα απο αυτό, αλλά αντιλαμβάνομαι απόλυτα την εμμονή που τον κατατρώει, μιας που ταλαιπωρούμαι απο την ίδια. Θα προσπαθήσω να ρίξω λίγο φως στην οπτική μου.
Έχω την αίσθηση πως, κάποιοι άνθρωποι έρχονται στον κόσμο απλά και μόνο για να υπηρετήσουν τον στόχο τους, να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους – με όποιο τίμημα. Αυτή η ιδιαιτερότητα, αυτομάτως, τους θέτει έξω από την καθημερινότητα. Μοιάζουν πως ανήκουν στον κόσμο αυτό, αλλά ίπτανται σε άλλους. Άλλωστε, ο ίδιος ο Senna ήταν αυτός που περιέγραψε πως είδε τον Θεό την στιγμή που τερμάτιζε νικητής στην πίστα της Σουζούκα στην Ιαπωνία, ή ότι έβλεπε από ψηλά το αυτοκίνητο του να κινείται στους στενούς δρόμους του Μονακό… Λογικός, ή τρελός λοιπόν;
«Λογικός» άνθρωπος, με την καθημερινή χρήση της λέξης, σίγουρα δεν ήτανε. Όταν έδινε όλο του το είναι σε δοκιμές, αγώνες, τεχνικές αναλύσεις, από τα 8 του και μετά, την στιγμή που οι συνομήλικοι (ή και μεγαλύτεροι του), ήτανε ακόμη «παιδιά», ή ζούσανε εφηβικούς έρωτες, τότε, ναι, ομολογώ πως δεν ήτανε «λογικός». Είχε μια τρέλα, ένα πάθος, που, ίσως και να έμεινε τελικά ανολοκλήρωτο. Λες και να γνώριζε, πως ο χρόνος του είναι περιορισμένος…
Το όνομα του Senna το θυμάμαι από τα 8 – 9 μου χρόνια. Δεν θυμάμαι, εάν τότε έβλεπε F1 η Ελλάδα μέσω τηλεόρασης, αλλά τις λέξεις Senna, Prost, Lauda, τις γνώριζα. Λίγα χρόνια αργότερα, έπεσε στα χέρια μου το τεύχος 8 του Auto motor und Sport (Μάιος ‘92), το πρώτο μου περιοδικό ειδικού τύπου, και το πρώτο μου περιοδικό γενικότερα. Από εκείνη την στιγμή και μετά, φούντωσε μέσα μου η φλόγα, το πάθος για την αυτοκίνηση και την κορωνίδα αυτής, την F1. Μέσα από κείμενα δημοσιογράφων, (ξεχωρίζω τον αξέχαστο Τ. Λαζάκι, λάτρη του Senna), άρχιζα να ανακαλύπτω έναν οδηγό, που κέρδιζε σχεδόν παντού, που μαχόταν μέχρις εσχάτων για την νίκη – με ότι αυτοκίνητο και αν οδηγούσε. Θυμάμαι αμυδρά της μεταδόσεις της ΕΤ2, και του ΑΝΤ1 αργότερα. Άρχιζε, σιγά – σιγά, να με μαγνητίζει ο οδηγός με το άσπρο – κόκκινο μονοθέσιο και με το κίτρινο κράνος. Μου ενέπνεε μια σιγουριά: πως ήτανε εκεί, πως πάλευε για την νίκη και πως στο τέλος θα τα κατάφερνε – και όλα αυτά για μένα που αγωνιούσα μαζί του μπροστά στην τηλεόραση. Άρχιζε να χτίζεται μέσα μου ο μύθος του πλέον αποτελεσματικού οδηγού, και, τι ειρωνεία, του άτρωτου. Όταν έβγαινε αλώβητος μετά από κάθε ατύχημα, ασυναίσθητα, τον έχρισα «αθάνατο». Και το συναίσθημα αυτό, το ενίσχυε και ο ίδιος, με την αγάπη του προς τον Θεό.
Στο σημείο αυτό, χρωστώ μια εξήγηση: η απόλυτη προσήλωση ενός ανθρώπου σε έναν σκοπό, προσωπικά με μαγεύει. Ο Senna, το είχε καταφέρει αυτό, μαζί με άλλους δυο – τρεις ανθρώπους, που «συνάντησα» στη ζωή μου. Δεν ξέρω αν είναι σύμπτωση, αλλά οι συγκεκριμένες περιπτώσεις ανθρώπων, είχανε κοινά στοιχεία: προχωρούσανε πάντοτε μονόπατα για να φτάσουνε στο τέρμα, γιατί έτσι πρόσταζε το μέσα τους. Όλοι τους, είχανε μια «ειδική» σχέση με τον Θεό. Οι γύρω τους, τους είχανε για ικανούς μεν, αλλά συνάμα και για «τρελούς», για υπερόπτες. Ακόμη, είχανε κοινό τέλος: κανείς τους, δεν έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο «σε βαθιά γεράματα». Το νήμα της ζωή τους, κόπηκε εντελώς ξαφνικά και άδοξα. Και, (ξανά σύμπτωση;) είχανε κατηγορηθεί για ομοφυλοφιλικές σχέσεις. Για παράδειγμα, ο T.E. Lawrence (κατά κόσμον… «Λώρενς της Αραβίας») είναι μια προσωπικότητα με τα ιδια χαρακτηριστικά που με γοητεύει το ίδιο.
Συγκρίνοντας τα παραπάνω, κατέληξα σε ένα «συμπέρασμα»: πως, αυτό το πάθος, που κυριεύει τέτοιους ανθρώπους, είναι για τους ίδιους δίκοπο μαχαίρι. Από τη μια, τους στέλνει στα ουράνια. Τους κάνει θεούς στα μάτια του κόσμου. Τους ανταμείβει πλούσια – ηθικά και υλικά. Από την άλλη όμως, τους αφανίζει. Τους βλέπω να ψάχνουν αγωνιωδώς την απομόνωση, να πασχίζουν να προστατεύσουν την ιδιωτική τους ζωή. Καταφέρνουν έτσι να διατηρήσουν την προσοχή τους σε αυτό που τόσο αγαπούν. Η φήμη είναι αρρώστια; Έτσι φαίνεται, ειδικά για αυτούς τους ανθρώπους που έχουν αφιερωθεί ολοκληρωτικά σε κάτι. Τους τρώει τα σώψυχα τους, για τον υπέρτατο στόχο. Και έτσι, τους αφανίζει.
Επιστρέφοντας στον Senna, οφείλω να πω πως, έγινε – για εμένα – σημείο αναφοράς ως οδηγός. Χωρίς να αγγίζω το 1/1.000.000 των οδηγικών του δυνατοτήτων, έμαθα πως, δεν οδηγώ ούτε για ένα μέτρο εάν δεν φορέσω ζώνη ασφαλείας. Έμαθα να σέβομαι το αυτοκίνητο, χωρίς να το φοβάμαι. Ως άνθρωπος, με εκφράζει για την ιδιαίτερη σχέση του με τον Θεό. Συγκινούμαι από την τελειομανία του. Νομίζω πως, μου κόλλησε αυτό το μικρόβιο, γιατί με το ίδιο πάθος δουλεύω για την μουσική. Με την ίδια μανία, μελετάω, ξανά και ξανά, για ώρες, πάνω στην κιθάρα. Για τους απ’ έξω, που με ακούνε, φαντάζω «διαφορετικός», «τρελαμένος». Και τότε, κατανοώ τα πάντα. Με συντάραξε ο χαμός του.
Η αποδοχή του θανάτου του παραμένει ακόμη μετέωρη μέσα μου. Όπως ανέφερα και παραπάνω, ο Senna μου έδωσε την αίσθηση του άτρωτου. Του οδηγού, που δεν θα πάθαινε ποτέ τίποτα μέσα στο μονοθέσιο του, γιατί πολύ απλά, δάμαζε το κάθε του αυτοκίνητο. Γιατί ήτανε υπεράνω όλων. Όποτε είχε κάποιο ατύχημα, πάντοτε έβγαινε από το αυτοκίνητο του ασφαλής. Πώς θα μπορούσα να δεχτώ λοιπόν τον θάνατο του; Άφησε πολλές αναμνήσεις: μεγάλες στιγμές οδηγικής μαεστρίας. Πείσμα, πάθος, ταχύτητα. Για μένα, ήταν και είναι ο «Ένας». Με όλα του τα καλά, αλλά και τα κακά, γιατί υπάρχουν και αυτά. Αλλά χωρίς αυτά, θα ήτανε ένας απλός οδηγός «σειράς».
Πρώτη δημοσίευση: BOOKLOVER’S BLOG / Books.gr by Eleftheroudakis
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου