«Αν η θέληση σου, σου προτάσσει ένα δρόμο, ενώ ο κόσμος ακολουθεί τον αντίθετο, τότε ακολούθησε το δρόμο που επιθυμείς. Δεν χρειάζεται να ακολουθείς το σωρό, δεν χρειάζεται να υποκύψεις στις ορέξεις του».
Με αυτά τα πατρικά διδάγματα ο Yanni πορεύτηκε στη ζωή. Πεισματικά, έβαλε το κεφάλι κάτω και δούλεψε, κατακτώντας την υψηλότερη για αυτόν κορυφή. Μια κορυφή που, μπορεί για τον ίδιο να σήμαινε το τέλος ενός επίπονου δρόμου, σηματοδοτούσε όμως την αρχή μιας νέας και ακόμη συναρπαστικότερης πορείας.
Η ιδέα
Για τον Yanni, το δικό του όνειρο ζωής, ήταν το να παίξει στο Ηρώδειο. Η αίγλη του θεάτρου, ο Παρθενώνας, που μοιάζει να κρέμεται στην άκρη του Ιερού βράχου και η ιστορία του χώρου, καθιστούν την παρουσία στο ιστορικό Ωδείο μια αξεπέραστη εμπειρία. Μορφές παγκόσμιου βεληνεκούς έχουν σταθεί στο Ηρώδειο: Fairuz, Sinatra, Karajan, Κάλλας, για να μην αναφερθούμε και στους εγχώριους καλλιτέχνες. Η χρήση του χώρου αποτελεί ένα παράσημο για κάθε καλλιτέχνη, μια απόδειξη πως τα έχει καταφέρει. Και αυτό γιατί καταφέρνει να περνά από τα αυστηρά κριτήρια της αξιολόγησης και της έγκρισης των αιτήσεων των καλλιτεχνών για την απόδοση ημερομηνίας. Η διαδικασία αυτή αποτελούσε ανασταλτικό παράγοντα για τον Yanni, μια τροχοπέδη, ώστε να επιχειρήσει να ζητήσει ημερομηνία. Και έτσι, ανέβαλλε την απόπειρα για να το τολμήσει.
Η ιδέα έπεσε πιο σοβαρά στο τραπέζι το καλοκαίρι του 1992 και ήταν πλέον πολύ δελεαστική, ώστε να προσπεραστεί με ελαφρά τη καρδία. Ο Yanni είχε ήδη 9 δίσκους στο ενεργητικό του, μετρούσε δυο υποψηφιότητες για Grammy από τα δυο προηγούμενα άλμπουμ του και έτσι μπορούσε πια να διεκδικήσει κάτι καλό. Αποφάσισε να υλοποιήσει το όλο εγχείρημα το Σεπτέμβρη του 1993, αμέσως μετά το πέρας της περιοδείας του στην Αμερική. Μάλιστα, δεν έκρυβε την θέληση του να ηχογραφήσει αλλά και να βιντεοσκοπήσει τη συναυλία, επιχειρώντας μια παγκόσμια διανομή μετά. Απώτερος σκοπός του ήταν να γκρεμίσει την εμμονή του Τύπου που τον αντιμετώπιζε ως «τον φίλο της Linda Evans»και την αδιαφορία του MTV στα μέχρι τότε πεπραγμένα του – ζητήματα που τον κρατούσαν μακριά από ένα ευρύτερο κοινό.
Στο Ηρώδειο
Ο παραγωγός τηλεοπτικών προγραμμάτων και συνεργάτης του Yanni, George Veras, έφτασε στα κεντρικά της ΕΡΤ το Μάρτη του 1993 και επισκέφτηκε το Ηρώδειο, επιχειρώντας μάλιστα και ένα προσχέδιο με τη διάταξη των καμερών και των φώτων στο χώρο. Ο απολογισμός της επίσκεψης του ήταν απλά απογοητευτικός: εντοπίστηκαν αδυναμίες στην λειτουργία του υπάρχοντος τεχνικού εξοπλισμού και στην αξιοποίηση του από το εργατικό προσωπικό. Ο Veras, για να προσπεράσει τη σκόπελο, απευθύνθηκε σε συνεργάτες του στο εξωτερικό, αναζητώντας μια ολοκληρωμένη πρόταση. Οι πρώτες προσφορές έφτασαν, προϋπολογίζοντας το κόστος γύρω στις 200.000$.
Την περίοδο εκείνη, τα χρηματικά αποθέματα του Yanni βρισκόταν κοντά στα 1.000.000$. Κάνοντας μια πρόχειρη μελέτη, υπολόγισε πως το συνολικό κόστος της παραγωγής θα άγγιζε τα 500.000$, ποσό που μπορούσε να καλύψει ήδη με τα ταμειακά του διαθέσιμα. Θεώρησε λοιπόν πως άξιζε να κάνει την προσπάθεια του. Επισκέφτηκε την Ελλάδα τον Απρίλη του 1993, ώστε να εξασφαλίσει ημερομηνίες για το θέατρο.
Ψυχρολουσία πρώτη
Στην Ελλάδα είχε γνωριμίες, λόγω της Linda Evans, με τον Ανδρέα Ποταμιάνο, έναν εφοπλιστή που δραστηριοποιούνταν στην χώρα. Συνεργάτες του, είχαν ενημερώσει τον Yanni πως ο εφοπλιστής ήταν διατεθειμένος να συνδράμει στο φιλόδοξο εγχείρημα. Ο Yanni, που απέφευγε να χρησιμοποιεί άλλους για να κάνει τη δουλειά του και επειδή πίστευε πως θα μπορούσε να τα καταφέρει μόνος του (προφανώς αγνοούσε την Ελληνική πραγματικότητα), δεν αξιοποίησε την προσφορά του εφοπλιστή, προσπερνώντας την ευγενικά. Έτσι, χτύπησε την πόρτα του Υπουργού Τουρισμού δίχως κάποια σύσταση στην τσέπη του.
Η συνάντηση με τον τότε Υπουργό Τουρισμού, Θεόδωρο Κασσίμη, κύλησε εξαιρετικά. Ο Yanni του εξέθεσε την ιδέα του και ο Υπουργός τον διαβεβαίωσε πως μπορούσε να το κανονίσει ώστε να του δώσει το θέατρο. Έσφιξαν τα χέρια, ανανεώνοντας το ραντεβού τους για να διεκπεραιώσουν τις λεπτομέρειες.
Λίγες μέρες αργότερα και εφησυχασμένος πως όλα είχαν τακτοποιηθεί, ο Yanni επισκέφτηκε τον κ. Ποταμιάνο στο γραφείο του στον Πειραιά, για να τον ευχαριστήσει για το ενδιαφέρον του και να τον ενημερώσει πως δεν χρειαζόταν πλέον τη συμβολή του, μιας που όλα είχαν πλέον δρομολογηθεί.
«Ποιος σας έδωσε την άδεια;» τον ρώτησε ο εφοπλιστής, καθώς τον υποδέχτηκε στο γραφείο του. Ο Yanni του διηγήθηκε την ιστορία.
Ο εφοπλιστής του ζήτησε ευγενικά να επικοινωνήσει και ο ίδιος με το θέατρο για να επιβεβαιώσει τις ημερομηνίες. Ο Yanni του έδωσε το ΟΚ. Σήκωσε το ακουστικό και σχημάτισε έναν αριθμό. Σε λίγο μιλούσε με κάποιον στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής. Από τα συμφραζόμενα της επικοινωνίας, ο Yanni διαπίστωσε έκπληκτος πως δεν είχε γίνει καμία κράτηση ημερομηνίας στο όνομα του. Πίστευε ότι είχε πάρει δυο ημέρες, σοκαρίστηκε όταν έμαθε πως δεν είχε καμία. «Πόσες μέρες θέλεις;» τον ρώτησε ο εφοπλιστής, καθώς συνεννοούνταν στο τηλέφωνο. Ο Yanni ζήτησε τέσσερις ημέρες: μια για πρόβα, την Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου και τρεις για τις παραστάσεις: Πέμπτη 23, Παρασκευή 24 και Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου. Ο εφοπλιστής έκλεισε το τηλέφωνο, έχοντας τελειώσει τη δουλειά που έπρεπε να κάνει άλλος.
Οι προετοιμασίες
Ο Yanni επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Καλαμάτα, τον Αύγουστο του 1993. Εγκαταστάθηκε στο σπίτι των γονιών του και προσπάθησε, ακολουθώντας την Αμερικανική πρακτική, να διευθετήσει τις εκκρεμότητες των συναυλιών μέσω πλήθους τηλεφωνικών επαφών. Για το θέμα της ορχήστρας επικοινώνησε με την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα, όπως είχε εξαρχής αποφασίσει. Συμφώνησε μαζί τους για τις προαναφερθέντες ημερομηνίες, υπογράφοντας μάλιστα και ένα είδος συμβολαίου. Για τα υπόλοιπα, η κυβερνητική γραφειοκρατία και η καλοκαιρινή ανάπαυλα αποτελούσαν τροχοπέδη για την άμεση εξέλιξη των προσπάθειών του. Αποφάσισε λοιπόν να μεταβεί ξανά στην Αθήνα, ώστε να επισπεύσει τις διαδικασίες.
Ήρθε σε επαφή με τον Φώτη Τρίτση, ανιψιό του πρώην δημάρχου Αθηνών και εκ νέου τον Θεόδωρο Κασσίμη, ο οποίος, ύστερα από πρόταση του Yanni, δέχτηκε να προμοτάρει τις συναυλίες το Υπουργείο Πολιτισμού και συνέβαλλε συνολικά με 300.000$. Οι εξελίξεις έδειχναν πως το όλο κόνσεπτ έμπαινε επιτέλους σε μια σειρά.
Ακολουθούσε η διαδικασία της έκδοσης των εισιτηρίων. Για να προχωρήσει, το πρωτόκολλο – λέγε με γραφειοκρατία – απαιτούσε πέντε διαφορετικές υπογραφές, με την πρώτη να είναι αυτή του γραμματέα του Υπουργού Τουρισμού. Η υπογραφή αυτή όμως δεν ερχόταν όσο και αν προσπαθούσε ο Yanni, αδυνατώντας να καταλάβει το γιατί. Λίγο αργότερα, θα ανακάλυπτε πως η κυβέρνηση θα έπεφτε και πως ο Κασσίμης δεν θα μπορούσε να έχει την ίδια ισχύ με αυτή που είχε εκείνη την περίοδο. Κανείς δεν αναλάμβανε την ευθύνη να στηρίξει μια απόφαση ενός Υπουργού που, στο κάτω-κάτω, μπορεί και να μην βρισκόταν στη θέση του την επομένη των εκλογών. Ο Yanni βρέθηκε στη μέση του πολιτικού παιχνιδιού, έρμαιο των πολιτικών εξελίξεων και ανήμπορος να πράξει το οτιδήποτε.
Ψυχρολουσία δεύτερη
Στα ήδη υπάρχοντα προβλήματα, προστέθηκε ένα ακόμη, δυσθεώρητο αυτή τη φορά: τρεις εβδομάδες πριν από τις συναυλίες, η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα του ανακοίνωσε πως δεν μπορούσε να παίξει μαζί του στις ημερομηνίες που είχαν συμφωνήσει. Ο Yanni, όντας Έλληνας, όντας στην Ελλάδα, ήθελε να κάνει αυτές τις συναυλίες συμπράττοντας με Έλληνες μουσικούς, διαφημίζοντας έτσι το ταλέντο και το επίπεδο των μουσικών της χώρας του. Αδυνατώντας να πιστέψει τα δρώμενα, έσπευσε άμεσα σε αναζήτηση άλλης ορχήστρας. Μια ορχήστρα που βρέθηκε στον Πειραιά, απορρίφθηκε από το μαέστρο του, Shardad Rohani, ως η πλέον ακατάλληλη.
Ο καιρός παιρνούσε και είκοσι ημέρες πριν τις συναυλίες, ο Yanni δεν είχε απολύτως τίποτα. Οι δυο προμότερς με τους οποίους είχε έρθει σε επαφή, δεν συμφώνησαν να συνεργαστούν μαζί του. Τα στιγμή που δημοσιεύματα στον Τύπο έκαναν λόγο για τον «Έλληνα Yanni» που ερχόταν στο Ηρώδειο και ο κόσμος ανυπομονούσε να δει τον αγαπημένο του συνθέτη, τα εισιτήρια παρέμεναν ατύπωτα και φυσικά, αδιάθετα.
O Yanni είχε απογοητευτεί. Μπορούσε να προχωρήσει την παραγωγή με έναν κακό προμότερ, αλλά του ήταν αδύνατο να παίξει δίχως μια καλή ορχήστρα. Τι θα παρουσίαζε στο κοινό; Οι αναζητήσεις ορχήστρας έπεφταν στο κενό, γιατί οι μεγάλες – και καλές – ορχήστρες, δεν κάθονται περιμένοντας απλώς να χτυπήσει το τηλέφωνο ενός ενδιαφερόμενου, ούτε και κάθονται όλο το χρόνο, παίζοντας σε ένα ή δυο μόνο κονσέρτα. Αντιθέτως, ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο, δίνοντας συνεχώς παραστάσεις. Και από την άλλη, το να βρει κανείς μια ορχήστρα, είναι το εύκολο του πράγματος. Το δύσκολο ήταν να έρθει αυτή η ορχήστρα στην Ελλάδα, να κάνει πρόβες και να προετοιμαστεί καταλλήλως για τις συναυλίες.
Δεν το έκρυψε πως έφτασε αρκετές φορές στο σημείο να αποσυρθεί από το όλο εγχείρημα. Οι δυσκολίες που συναντούσε και η απογοήτευση που ένιωσε, απόρροια της αδυναμίας εξεύρεσης λύσεων, ήταν παράγοντες που θα οδηγούσαν τον καθένα μας στο να κάνει πίσω. Δεν υποχώρησε όμως. Δεν ήθελε να επιρρίψει ευθύνες στην πολιτεία ή «στο σύστημα». Θεώρησε πως η δουλειά έπρεπε να γίνει από τον ίδιο και μόνο και όχι από κάποιον άλλο. Και πως η μεγαλύτερη ανησυχία του θα έπρεπε να είναι το αποτέλεσμα της δουλειάς που θα παρουσίαζε στο τέλος. Η αγωνία του ήταν να δώσει στον κόσμο κάτι ισάξιο με την αίγλη του όλου χώρου, του Ηρωδείου, του Παρθενώνα, της Ακρόπολης. Γιατί, πρόκειται για χώρους από αντιμετωπίζονται με σοβαρότητα, καθώς αποτελούν το συνδετικό κρίκο με το παρελθόν και την ιστορία του τόπου. Για αυτό το λόγο, υπάρχει και το αυστηρό «πρωτόκολλο» για το ποιος θα πάρει το χώρο, τι θα παρουσιάσει και με ποιο τρόπο. Ο Yanni δεν ήθελε απλώς να παίξει στο Ωδείο και να χαρακτηριστεί ανεπαρκής. Ήθελε να δώσει στο κοινό κάτι αντάξιο του χώρου.
Οι προσπάθειες για εύρεση νέας ορχήστρας συνεχίστηκαν. Ο Veras θα επικοινωνούσε με την διεύθυνσης της ορχήστρας του Λος Άντζελες και της Νέας Υόρκης ελέγχοντας τη διαθεσιμότητά τους, καθώς και με έναν ατζέντη στο Λονδίνο. Ο Yanni επικοινώνησε με τις ορχήστρες της Βιέννης, της Βουδαπέστης και του Ζάγκρεμπ. Παρόλο που οι δυο πρώτες δήλωσαν αδυναμία, η ορχήστρα του Ζάγκρεμπ δήλωσε διαθέσιμη για τις ορισμένες ημερομηνίες. Λίγο πριν κλείσει όμως τη συμφωνία, του τηλεφώνησε ο Veras, ενημερώνοντάς τον πως η Βασιλική Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λονδίνου ήταν άμεσα διαθέσιμη. Ο Yanni το συζήτησε με την Linda, η οποία του σύστησε χωρίς δεύτερη σκέψη την ορχήστρα του Λονδίνου. Ο Yanni αντέκρουσε πως η επιλογή αυτή θα του στοίχιζε το λιγότερο 200.000 επιπλέον δολάρια, χώρια τα περαιτέρω έξοδα μετακινήσεων, διαμονής κτλ. Η Linda τον δελέασε με την προοπτική να κοσμείται το εξώφυλλο του δίσκου του με το όνομα της Βασιλικής Ορχήστρας του Λονδίνου. Ο Yanni αναγκάστηκε να ανακαλέσει την πρόσκληση στην ορχήστρα του Ζάγκρεμπ και να δώσει το ΟΚ στους Βρετανούς.
 |
| Εικόνα 1: το εξώφυλλο του δίσκου |
Ακολούθησε ένας κατακλυσμός ενεργειών: πέρα από τη μεταφορά της ορχήστρας στην Αθήνα, μεταφέρθηκε και η εξαμελής μπάντα του και αναζήτησε ξενοδοχείο ώστε να εξασφαλίσει τη διαμονή τους. Του απέμεναν μόλις δυο μέρες για πρόβες. Τα ευτράπελα δεν έλειψαν ούτε τότε: διαπίστωσε πως, ο χώρος που είχε κλείσει για πρόβα, ήταν κλεισμένος από έναν Έλληνα συνθέτη, ο οποίος προβάριζε με την… Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα. Ο Yanni ενημερώθηκε τελευταίος για την απίθανη αυτή εξέλιξη. Βρήκε γρήγορα άλλο χώρο, αλλά έπρεπε να περιμένει τρεις ολόκληρες ώρες ώστε να συγκεντρωθούν οι μουσικοί του, καθώς τα λεωφορεία που μετέφεραν την ορχήστρα είχαν χαθεί μέσα στην Αθήνα… Ευτυχώς, οι πρόβες κύλησαν δίχως προβλήματα.
Ένα άλλο πρόβλημα που εμφανίστηκε, ήταν η τηλεοπτική μετάδοση της συναυλίας στην Ελλάδα. Ένας μεγάλος σταθμός της χώρας, υποσχέθηκε στον Yanni 20 με 30 διαφημίσεις κατά την τηλεοπτική προβολή. Όταν ο Yanni τους έδωσε το τηλεοπτικό σποτ της συναυλίας ώστε να "παίξει" στον αέρα, η διοίκηση του καναλιού ακύρωσε τη συμφωνία, αφήνοντάς τον μετέωρο. Η μη αντίδρασή του στο συμβάν, ώθησε τη διοίκηση του καναλιού ώστε να τον καλέσει λίγο αργότερα, προτείνοντάς του μεν την προβολή της συναυλίας, αλλά χωρίς να του καταβληθεί καμία πληρωμή! Ο Yanni ένιωσε πως κάποιος τον σαμποτάριζε. Αρνήθηκε κάθε συνεργασία μαζί τους.
Συν τοις άλλοις, το μεγάλο αγκάθι της οργάνωσης, παρέμενε η μη διάθεση των εισιτηρίων. Και όσο τα εισιτήρια παρέμεναν αδιάθετα, τόσο εγκυμονούσε ο κίνδυνος το θέατρο να δοθεί σε κάποια άλλη, περισσότερο γενναιόδωρη προσφορά. Ο Yanni, που είχε σοκαριστεί από το πως δούλευε η ελληνική γραφειοκρατία, έτρεμε στην ιδέα να μείνει ξεκρέμαστος ξαφνικά. Έκανε τότε την κίνηση που του έλυσε τα χέρια: παρουσία του Υπουργού Τουρισμού, παραχώρησε συνέντευξη Τύπου στην Μεγάλη Βρετανία, δημιουργώντας έτσι ένα είδους τετελεσμένο στον Τύπο. Εντελώς συμπτωματικά, την ίδια εκείνη ημέρα και ώρα, ο μετέπειτα πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου έδινε τη δική του προεκλογική συνέντευξη στο Intercontinental. O Yanni πίστεψε πως η δημοτικότητα του Παπανδρέου θα σκέπαζε τη δική του απόπειρα, αφήνοντας του να μιλά σε μια χούφτα δημοσιογράφους. Έκανε όμως λάθος. Η συνέντευξη του καλύφτηκε από πλήθος ρεπόρτερ και κάμεραμαν, δίνοντας πολύ μεγάλη δημοσιότητα στο γεγονός – κάτι που συνετέλεσε ώστε να εκδηλωθεί μεγάλο ενδιαφέρον για τα εισιτήρια, με αποτέλεσμα να προχωρήσει η διαδικασία έκδοσής τους και να πωληθούν όλα - και μάλιστα σε μια μόλις ημέρα. Πλέον ο δρόμος για την μεγάλη πρεμιέρα, ήταν ανοιχτός.
 |
| Εικόνα 2: τελευταίες νότες, λίγο πριν την πρεμιέρα |
 |
| Εικόνα 3: μπροστά στα αγαπημένα του συνθεσάιζερ |
Η πρεμιέρα
Η πρώτη συναυλία έλαβε χώρα την Πέμπτη, 23 Σεπτεμβρίου. Το τηλεοπτικό πλάνο ξεκινά με την εικόνα του λυκόφωτος στον Αττικό ουρανό. Ακούγεται ο ρυθμός των 7/8 (σε διάταξη 2-2-3, ο επονομαζόμενος μαντηλάτος) και ένας καταιγισμός χειροκροτημάτων από ένα ενθουσιώδες κοινό, καθώς ο Yanni εμφανίζεται στην σκηνή. Ντυμένος στα άσπρα, περιμένει το σήμα από το μαέστρο για να παίξει στο συνθεσάιζερ τις πρώτες νότες του «Santorini». Ακολουθεί ένα δυναμικότατο τρίλεπτο, μια μουσική έξαρση που καθηλώνει το θεατή λόγω του ρυθμού, της μελωδικότητας αλλά και δυναμικής του, εισάγοντας τον σε μια άλλη μουσική διάσταση. Στο φινάλε αυτού του τρίλεπτου, έπεται ένα δίλεπτο όπου οι εντάσεις και οι ρυθμοί πέφτουν και τα πάντα ησυχάζουν. Στο πέρασμα αυτό, ο κόσμος ξεσπά σε χειροκροτήματα.
Yanni - Live at the Acropolis - Santorini
 |
| Εικόνα 4: πανοραμική άποψη του Ηρωδείου τις ημέρες των παραστάσεων |
Ο κατακλυσμός των συναισθημάτων από την πρώτη κιόλας στιγμή, έκανε τον Yanni να νιώσει μια πληρότητα. Λόγω της εγγύτητας του χώρου, μπορούσε να δει τους γονείς τους πανευτυχείς στις κερκίδες και την σύντροφο του Linda λαμπερή. Το κοινό λάτρευέ τη μουσική του και ο ίδιος αισθάνθηκε αποδέκτης αυτής της αγάπης. Αισθάνθηκε πως όλοι του οι φόβοι και όλες του οι αδυναμίες είχαν ηττηθεί εκείνη τη στιγμή. Η ζωή του θα ήταν διαφορετική από εδώ και στο εξής. Δεν χρειαζόταν να αποδείξει τον εαυτό του στην Ελλάδα ξανά. Ένιωθε πλέον ελεύθερος. H θέληση του να φτάσει ως εδώ, ήταν τόση που τον βοήθησε να υπερκεράσει κάθε κακοτοπιά, κάθε εμπόδιο που βρέθηκε μπροστά του. Τα πάντα ήταν πια δυνατά, όχι μόνο για τον ίδιο – τα πάντα είναι δυνατά για τον καθένα μας.
Στην πρώτη συναυλία αισθάνθηκε άσχημα να μιλήσει στο κοινό στα Αγγλικά για αυτό τους μίλησε στα Ελληνικά. Ο Veras αντιλήφθηκε το συναίσθημα, αλλά του ζήτησε να μην παρεκκλίνει από το στόχο, μιας που η συναυλία θα απευθυνόταν σε όλο τον κόσμο. Στην αρχή της δεύτερης συναυλίας, εξήγησε στον κόσμο πως, λόγω του γεγονότος ότι η ζωντανή ηχογράφηση θα είχε παγκόσμια διανομή, θα χρειαζόταν να τους απευθύνεται στα Αγγλικά. Παρόλα αυτά, ξεφεύγει από τα συμφωνημένα, δυο μάλιστα φορές: την πρώτη, αμέσως μετά το φινάλε του «Santorini» όπου, ενώ ευχαριστεί τον κόσμο στα Αγγλικά, εξηγώντας το πως νιώθει, εκστομίζει την ατάκα «όπως καταλαβαίνετε…», προκαλώντας έτσι ένα κύμα ενθουσιασμού. Το άλλο απολαυστικό στιγμιότυπο είναι όταν προλογίζει τη σύνθεση «Nostalgia».
Πέρα από τις απρόσμενα όμορφες στιγμές της βραδιάς, υπήρξαν και τα απρόσμενα ανεπιθύμητα, που δεν έπαψαν ούτε και κατά τη διάρκειά της. Το πρώτο βραδύ, οι γεννήτριες που τροφοδοτούσαν με ρεύμα το μισό φωτισμό του χώρου ξέμειναν από ενέργεια. Ένας λάθος υπολογισμός στην ποσότητα των απαιτούμενων καυσίμων που τροφοδοτούσαν με ενέργεια τις γεννήτριες, μείωσε την αυτονομία τους, με αποτέλεσμα να πάψουν να τροφοδοτούν με ρεύμα το κύκλωμα του φωτισμού. Η συναυλία κύλησε με το μισό φωτισμό.
Το ίδιο βράδυ, ο κάμεραμαν που βρισκόταν πάνω στον βράχο και έπαιρνε πλάνα από τον Παρθενώνα, εκδιώχθηκε από τον φύλακα του μνημείου, με τη δικαιολογία πως δεν είχε την απαιτούμενη άδεια παραμονής στο χώρο. Το πρόβλημα λύθηκε την επομένη με το γνωστό τρόπο που λειτουργούν όλα στην Ελλάδα: μια χούφτα χαρτονομίσματα αρκούσαν για να ξεπεραστεί το εμπόδιο.
Ακόμη, ο φωτισμός του Παρθενώνα παρέμεινε σβηστός από την αρμόδια υπηρεσία. Ο Yanni ενημερώθηκε από τον Veras μετά το πέρας της συναυλίας για το συμβάν και, αντί να αναζητήσει ευθύνες, αναρωτήθηκε αν θα φωταγωγούταν την επομένη. Ο Veras του είπε πως θα το κανόνιζε ο ίδιος. Την επομένη, ο Παρθενώνας παρέμενε χωρίς φωτισμό έως και μια ώρα πριν τη συναυλία. Ο Veras απευθύνθηκε στον κ. Κασίμη, ενημερώνοντας τον πως αν δεν προχωρούσε η αρμόδια υπηρεσία στον φωτισμό, η συναυλία δεν θα γινόταν. Ο κ. Κασσίμης ανέβηκε στο λόφο του μνημείου και συνομίλησε με τον φρουρό του χώρου, ο οποίος του αντέκρουσε πως δεν είχε έγγραφη εντολή για να φωταγωγήσει το μνημείο. Ο Υπουργός χρησιμοποίησε επιτακτικά την ιδιότητά του, καταφέρνοντας εντέλει να ανάψουν οι προβολείς.
Η ηχογράφηση και βιντεοσκόπηση της συναυλίας έγινε στις 2 πρώτες εμφανίσεις. Την τρίτη ημέρα δεν έγινε βιντεοσκόπηση, λόγω του υψηλού κοστολογίου. Ο Yanni όμως ζήτησε να ηχογραφήσει προληπτικά και το τρίτο σόου. Ο εκπρόσωπος της ορχήστρας τον ενημέρωσε πως θα έπρεπε να καταβάλει ένα αντίτιμο, γιατί οι όροι της ορχήστρας αναφέρουν πως, για κάθε εγγραφή του ηχητικού μέσου που αναπαράγει η ορχήστρα, πρέπει να καταβάλλεται ένα αντίτιμο. Όταν όμως τα μέλη της ορχήστρας ενημερώθηκαν για το γεγονός, πήραν την πρωτοβουλία και επέτρεψαν να γίνει η ηχογράφηση χωρίς καμία άλλη καταβολή.
 |
| Εικόνα 5: η υπέροχη φωτογραφία του εξωφύλλου του δίσκου |
Την επομένη το πρωί, ο Veras και μέρος του προσωπικού της παραγωγής ξεκίνησαν την επιστροφή στην Αμερική, με έναν ιδιαίτερο τρόπο: οι ηχογραφήσεις μεταφέρθηκαν αποσπασματικά και σε διαφορετικές μάλιστα πτήσεις, γιατί δεν υπήρχαν αντίγραφα και ήθελαν να ελαχιστοποιήσουν την πιθανότητα να χαθεί το σύνολο τους από ένα ενδεχόμενο ατύχημα.
Ο Yanni παρέμεινε στην Ελλάδα, για τις επόμενες 3 μέρες, ακολουθώντας ένα πρόγραμμα φωτογραφίσεων στον Ιερό βράχο. Το μυαλό του όμως ήταν στο αποτέλεσμα των ηχογραφήσεων. Ήταν καλές ώστε να αξίζουν κυκλοφορίας; Η ηχογράφηση έγινε σε μια κονσόλα 48 καναλιών και χρειαζόταν να γίνει μίξη όλων αυτών των σημάτων, ώστε να βγει το σωστό ηχητικό αποτέλεσμα. Και έπειτα, έπρεπε να γίνει το πάντρεμα της εικόνας με τον ήχο, συνυπολογίζοντας πλήθος παραμέτρων, όπως π.χ. το να είναι πιο δυνατός ο ήχος του οργάνου τη στιγμή που το δείχνει η κάμερα, ή το να βγαίνει στην εικόνα η αμεσότητα των ήχων από κάθε όργανο. Έπρεπε αυτός που θα άκουγε το cd ή θα έβλεπε το βίντεο, να καταλάβει ότι επρόκειτο για μια πραγματικά ζωντανή ηχογράφηση.
Πέρα από αυτό όμως, έπρεπε να διορθωθούν διάφοροι ανεπιθύμητοι ήχοι που καταγράφηκαν από 125 μικρόφωνα που υπήρχαν στο χώρο. Ο Yanni θυμάται πως, σε ένα πολύ ήσυχο πέρασμα στο «Until the last moment», ένας μουσικός της ορχήστρας, καθώς άλλαζε τη σελίδα των μουσικών σημειώσεων που είχε μπροστά του, χτύπησε κατά λάθος με το χέρι του το μικρόφωνο του οργάνου του, ρίχνοντάς το με τη βάση στήριξής του στο έδαφος. Ο ήχος του γδούπου σε εκείνο το σημείο της ηχογράφησης, έπρεπε με κάποιο τρόπο να διορθωθεί. Το ίδιο έπρεπε να γίνει και σε ένα άλλο σημείο, όπου ακούστηκε μια λάθος νότα. Βέβαια, επειδή ήταν αδύνατο να θυμάται κάθε λάθος σε κάθε στιγμή των δυο ηχογραφήσεων, σήμαινε πως έπρεπε να καθίσει από την αρχή και να ακούσει το σύνολο των δυο ηχογραφήσεων αναζητώντας τα λάθη – διαδικασία εξουθενωτική.
Το ρετουσάρισμα των λαθών, έδωσε τη σκυτάλη το μιξάρισμα των ηχογραφήσεων, δηλαδή το συσχετισμό των εντάσεων μεταξύ των ηχογραφημένων οργάνων. Μόνο για το κομμάτι «Santorini», o Yanni χαράμισε 10 ολόκληρες μέρες. Το αποτέλεσμα μπορεί να άρεσε σε εκείνους που το άκουσαν, ο ίδιος όμως δεν ήταν ικανοποιημένος – έσβησε το δείγμα αυτό και ξόδεψε άλλη μια εβδομάδα, μέχρι να καταλήξει στο σημείο εκείνο που θα τον έκανε χαρούμενο.
Μετά από τρεις μήνες επεξεργασίας και κάνοντας διάλλειμα μόνο για να κοιμηθεί, το τελικό αποτέλεσμα ήταν επιτέλους στα χέρια του. Ακολούθησε το πάντρεμα με το βίντεο, το οποίο επεξεργάστηκε ξανά και ξανά. Ο ίδιος αναφέρει πως η συμβολή της Linda ήταν καθοριστική στην αποτύπωση του συναισθήματος στο οπτικό υλικό.
Η πρώτη έκδοση του cd, λόγω και του περιορισμού των 74 λεπτών, κυκλοφόρησε με το ακόλουθο tracklist:
1. Santorini
2. Keys to imagination
3. Until the last moment
4. The rain must fall
5. Acroyali / Standing in motion (Medley)
6. One man's dream
7. Within attraction
8. Nostalgia
9. Swept away
10. Reflections of Passion
 | |
|
Σε επόμενη επανέκδοση, προστέθηκε το κομμάτι «Aria».
Το βίντεο κυκλοφόρησε με 4 επιπλέον τραγούδια και με διαφορετική σειρά στο tracklist:
1. Santorini
2. Until the last moment
3. Keys to imagination
4. The rain must fall
5. Felitsa
6. Within attraction
7. One man's dream
8. Marching season
9. Nostalgia
10. Acroyali / Standing in motion (Medley)
11. Aria
12. Reflections of passion
13. Swept away
14. The end of August
Όλα τα κομμάτια είναι σε σύνθεση του Yanni, εκτός του «Aria», που αποτελεί μέρος της όπερας «Lakme» του LeoDelibes.
Yanni - Live at he Acropolis - Aria
Το συνολικό κόστος του προτζεκτ άγγιξε τελικά τα 2.000.000$, συμπεριλαμβανομένων της χορηγίας του Υπουργείου Τουρισμού, αφήνοντας στο ταμείο του Yanni κάτι λιγότερο από 30.000$.
Με την ορχήστρα του Λονδίνου, που απαρτιζόταν από 49 άτομα, συνέπραξε η μπάντα και μόνιμοι συνεργάτες του Yanni, που ήταν οι σολίστες:
- Charlie Adams, ντραμς
- Karen Briggs, βιολί
- Michael "Kalani" Bruno, κρουστά
- Ric Fierabracci, μπάσο
- Julie Homi και Bradley Joseph πλήκτρα
 |
| Εικόνα 7: η μπάντα πανευτυχής |
Την ορχήστρα διηύθυνε ο Αμερικανοϊρανικής καταγωγής συνθέτης και μαέστρος Shahrdad Rohani, ο οποίος ενορχήστρωσε και μερικά από τα τραγούδια. Αποκορύφωμα της μουσικής του κατάρτισης αποτελεί η επική «κόντρα» του με την Karen Briggs, καθώς σολάρουν μαζί στο φινάλε του «Within attraction».
Yanni - Live at the Acropolis - Within attraction
Ενορχηστρώσεις ακόμη έκαναν οι Jeffrey Silverman και John Rinehimer. Φωνητικά στην «Aria» έκαναν οι Darlene Koldenhoven και Lynn Davis. Το φωτογραφικό υλικό (εικόνες 2,3,4,5 είναι της Lynn Goldsmith).
Η σκηνοθεσία είναι από τον κάτοχο 6 βραβείων Emmy, George Veras. Το σύνολο των τεχνικών φωτισμού, ήχου και κάμεραμαν που συνέδραμαν στο τελικό αποτέλεσμα ξεπερνούσε τα 200 άτομα. Χρησιμοποιήθηκαν 14 κάμερες και η ηχογράφηση, όπως αναφέρθηκε, έγινε σε 48-κάναλη ψηφιακή κονσόλα.
Το άλμπουμ κυκλοφόρησε στις 1/3/94 και τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου είχε φτάσει να γίνει τριπλά πλατινένιο.
Το βίντεο, πρωτοπαρουσιάστηκε από το τηλεοπτικό δίκτυο PBS στις 1/3/94 και έγινε ένα από τα πιο προβεβλημένα οπτικοακουστικά μέσα παγκοσμίως, καθώς «έπαιξε» σε 65 χώρες και το παρακολούθησαν πάνω από 500 εκατομμύρια θεατές. Κυκλοφόρησε σε μορφή VHS και σε DVD το 1999.
 | |
|
Το 2018, ο Yanni προχώρησε στην κυκλοφορία μιας επετειακής έκδοσης, 25 χρόνια μετά την πρώτη έκδοση, με νέα ψηφιακή επεξεργασία του ηχητικού και οπτικού υλικού. Η κασετίνα περιλάμβανε ένα CD, ένα DVD και ένα BLU-RAY, με ηχητικό φορμά 5.1, αποκαθιστώντας το μέτριο surround της πρώτης έκδοσης του DVD.
 |
| Εικόνα 9: το εξώφυλλο της επετειακής κασετίνας |
Επί του προσωπικού
Η πρώτη ακρόαση του δίσκου έγινε σε ηλικία 15 ετών, το 1994, και λόγω του υψηλού κόστους τότε του CD – γύρω στις 7000 δραχμές – κατέφυγα στη λύση της αντιγραφής του σε κασέτα. Το tracklist δε βόλευε ώστε να γραφεί ολόκληρος ο δίσκος σε μια κασέτα 74 λεπτών, χώρια που οι κασέτες αυτές κυκλοφορούσαν μόνο σε «normal position», που σημαίνει πως η δυνατότητα της κασέτας να αποτυπώσει όσο πιο πιστά γινόταν τον ήχο του cd ήταν σχετικά περιορισμένη. Επόμενη λύση ήταν η αγορά κασέτας χρωμίου, λύση κάπως ακριβή (γύρω στις 2500 δραχμές το τεμάχιο, όταν η «απλή» κόστιζε 600 ή 700 δραχμές), αλλά τροχοπέδη ήταν η διάρκεια της κασέτας, καθώς ήταν διαθέσιμη μόνο σε 60άρες ή 90άρες. Οι παλαιότεροι ημών, συνιστούσαν να αποφεύγονται οι 90άρες κασέτες, λόγω του επιπλέον βάρους που έφεραν και λόγω του λεπτότερου φιλμ της ταινίας, που μπορούσε να κοπεί στα διαρκή πίσω – μπρος της κασέτας. Δεν ξέρω αν ίσχυαν όλα αυτά, γεγονός ήταν πως, παρόλο που έγραψα τη συναυλία σε μια 60άρα χρωμίου SA-X της TDK, αναγκάστηκα να αφήσω εκτός 3 κομμάτια, γεγονός που συνετέλεσε στο να μην απολαύσω τη συναυλία καταπώς της άξιζε. Έβαλα σκοπό να συγκεντρώσω το ποσό των 7000 δραχμών όσο πιο σύντομα μπορούσα.
 |
| Εικόνα 10: η αγαπημένη κασέτα - TDK SA-X - σήμερα, ετών 25. |
Με σεβασμό στα παιδιά του σήμερα, που ακούνε «αλλιώς» και πορεύονται με το δικό τους, διαφορετικό ύφος, η δική μου γενιά αγωνιούσε για το πώς και το πότε θα αποκτούσε ένα δίσκο. Και αν δεν αρκούσαν τα χρήματα, γεννιόταν η ανάγκη να δανειστείς από κάποιον γνωστό σου το δίσκο. Και έπειτα, η αγωνία για το αν θα σου φτάσουν οι πλευρές της κασέτας για να γράψεις ότι περισσότερο μπορείς ή ακόμη και το άγχος για το αν θα γραφόταν σωστά. Τέλος, ήταν και εκείνη η ιεροτελεστία με το γύρισμα της ταινίας, οι ήχοι των πλήκτρων stop και play, ο καθαρισμός των κεφαλών και τόσα άλλα. Αναπολούμε και νοσταλγούμε οι του περασμένου αιώνα, αλλά πορευόμαστε μπροστά, τηρώντας μια ισορροπία ανάμεσα στο χθες που μας γοητεύει και το αύριο που προκαλεί με τη μαγεία του, ακόμα και εμάς, τους "αμετανόητους".
Υ.γ.: παρόλο που είχα αποστηθίσει ολόκληρο το ηχητικό της συναυλίας, εντούτοις δεν είχα δει ποτέ το βίντεο της. Δεν ξέρω αν τελικά είχε προβληθεί από τον τηλεοπτικό σταθμό που είχε συμφωνηθεί να τον προβάλει, πάντως, στα μεγάλα κανάλια της εποχής δεν την είδα ποτέ. Μονάχα σε μικρής τηλεθέασης τοπικούς σταθμούς πετύχαινα τυχαία κάποια αποσπάσματα, και κάποιες φορές και ένα μεγάλο μέρος της συναυλίας. Ποτέ όμως ολόκληρη. Όλα αυτά μέχρι το 1999, όταν κατά καλή μου τύχη κυκλοφόρησε ένα κουτί με συλλογή από δίσκους του Yanni και ως bonus δινόταν το DVDαπό την συναυλία της Ακρόπολης. Ήταν η ευκαιρία που έψαχνα.
 |
| Εικόνα 11: το οπισθόφυλλο της πρώτης έκδοσης |
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου