Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Fairuz - «Η ψυχή του Λιβάνου»


Η Fairuz με τα μάτια του Λιβανέζου φίλου μου Mohammad El Zein



Η φωνή της είναι μετάξι και φλόγα μαζί. Όπως άλλωστε είναι και η ζωή στον πολύπαθο Λίβανο. Αυτή η παράλληλη πορεία, που συμ-βίωσε τις χαρές της ειρήνης και τις λύπες του πολέμου για δεκαετίες, αποτέλεσε τον θεμέλιο λίθο πάνω στον οποίο χτίστηκε η απεριόριστη αγάπη του Λιβανέζικου λαού για την Φεϊρούζ. Την μεγαλύτερη φωνή του Λιβάνου και μια από τις πιο αναγνωρίσιμες φωνές παγκοσμίως.

Η Φεϊρούζ γεννήθηκε το Νοέμβριο του 1935 στη συνοικία Jabal al Arz, στη Βηρυτό. Μια αραβική πόλη, που ζει και αναπτύσσεται στην σκιά της (μυστικής) συμφωνίας Σάικς – Πικό του 1916, μιας συμφωνίας που μοιράζει τα κουφάρια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στην Μέση Ανατολή σε Γαλλία και Αγγλία. Η Βηρυτός, υπό γαλλική επιρροή, υιοθετεί έναν μεσογειακό τρόπο ζωής, κοντά στα δυτικά πρότυπα, περισσότερο εκλεπτυσμένο και κοσμοπολίτικο σε σύγκριση με τις υπόλοιπες αραβικές πρωτεύουσες.
Η Φεϊρούζ, που το κανονικό της όνομα είναι Ναουάρ Χαντάντ, μεγαλώνει σε μια φτωχική, χριστιανική οικογένεια. Από μικρή δείχνει μια μεγάλη αγάπη για την μουσική και το τραγούδι, αγάπη που εκδηλώνει στις σχολικές γιορτές. Το 1947, σε μια ανάλογη  εκδήλωση τραγουδά τον εθνικό ύμνο του Λιβάνου. Ένας καθηγητής από το διάσημο Κονσερβατουάρ, ο οποίος βρισκόταν στην αίθουσα προς αναζήτηση ταλέντων, ακούει τη φωνή της και διακρίνει την σπανιότητα της χροιάς της. Της προτείνει αμέσως να παρακολουθήσει μαθήματα φωνητικής, ώστε να ενταχθεί στην χορωδία του ραδιοφώνου. Ξεκινά τα μαθήματα και τραγουδά σε ζωντανές ραδιοφωνικές εκπομπές.
Τότε αποφασίζει να αλλάξει το όνομα της σε "Φεϊρούζ", που αποτελεί τουρκικό ψευδώνυμο και σημαίνει "τιρκουάζ πολύτιμος λίθος". Και έτσι, ξεκινά η περιπέτεια…

H Fairuz στο φεστιβάλ του Μπααλμπέκ

Στο ραδιόφωνο γνωρίζει τον Ασί Ραμπανί και τον αδερφό του Μανσούρ, που εργαζόταν εκεί. Ο Ασί, ένας ιδιοφυής συνθέτης που δουλεύει ως αστυνομικός για να ζήσει, είναι ο δημιουργός αυτού που ονομάζουμε σήμερα λιβανέζικο είδος μουσικής. Τα τραγούδια που γράφει μαζί με τον αδελφό του είναι μια σύνθεση της Λιβανέζικης κουλτούρας, διανθισμένης με έντονες δυτικές πνοές. Χρησιμοποιούνται έτσι όργανα που προέρχονται από την ευρύτερη περιοχή της Ανατολής (ούτι, κανονάκι, σάζι, μπεντίρ, τουμπερλέκι, βιολιά) και όργανα δυτικής προελεύσεως (πιάνο, πλήκτρα, πνευστά, χάλκινα, ντραμς, ηλεκτρικό μπάσο, κιθάρα).

Η Φεϊρούζ μπήκε στην δισκογραφία το 1952. Δυο χρόνια μετά, ο Ασί την πείθει να παντρευτούν. Μαζί του απέκτησε 4 παιδιά. Παρόλο που αρχίζει να γίνεται διάσημη σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν παραμερίζει στιγμή τα παιδιά της για την καριέρα της. Δεν συγκινείται από το φανταχτερό περιτύλιγμα της δημοσιότητας. Ζει αποτραβηγμένη από την κοσμική ζωή, χωρίς να γίνεται αποδέκτης της φήμης που της αναλογεί. Οι αρχές που έλαβε από παιδί και ο υπερβολικά συνεσταλμένος χαρακτήρας της,  αποτέλεσαν τους πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίχθηκε αυτή της η στάση.

Το γεγονός ότι είναι πολύ δεκτική στο καθετί, την ωθεί στο να παραδοθεί στη δημιουργικότητα του συζύγου της. Η ίδια ομολογεί πως δεν διάλεξε τίποτα από όσα έκανε λόγω των ανασφαλειών της. Ο Ασί είναι αυτός που ουσιαστικά κινεί τα νήματα της ζωής της: από το πού και τί θα τραγουδήσει, μέχρι το πώς θα βγει στην σκηνή και σε ποιο σημείο θα σταθεί... Μαζί με τον αδερφό του, συνθέτει μονάχα επιτυχίες, ασταμάτητα, μέχρι το 1979, οπότε και αποσύρεται για λόγους υγείας. Συνεχίζει επάξια ο γιός της Φεϊρούζ, Ζιάντ, με ελάχιστες εξαιρέσεις.

H Fairuz στο Beiteddine festival


Η πρώτη της μεγάλη εμφάνιση γίνεται στο Διεθνές Φεστιβάλ του Μπααλμπέκ, το καλοκαίρι του 1957, όπου αποθεώνεται. Από τότε, οι σπουδαιότεροι ποιητές και στιχουργοί του Αραβικού κόσμου σπεύδουν να γράψουν τραγούδια ειδικά για τη φωνή της.
Όντας χριστιανή, η Φεϊρούζ ψάλλει εδώ και δεκαετίες την ακολουθία της Μεγάλης Παρασκευής στις ορθόδοξες εκκλησίες του Λιβάνου, ντυμένη στα μαύρα και φορώντας μαύρα γυαλιά, για να κρύψει τα δάκρυα στα μάτια της. Τους συγκεκριμένους ύμνους τους έχει ηχογραφήσει σε δίσκο, που κυκλοφόρησε το 1962 και καλείται «Good Friday - Eastern Sacred Songs». Μεταξύ άλλων ψάλλει και το "Η ζωή εν τάφω" στα Ελληνικά.

Ύμνοι της Μεγάλης Εβδομάδας (1962), εξώφυλλο


H Fairuz στο Beiteddine festival



Την περίοδο του εμφυλίου πολέμου στον Λίβανο (1975-1990) παραμένει στην αγαπημένη της πατρίδα, δίχως να σκεφτεί στιγμή να την εγκαταλείψει. Στον κρότο και την βία των όπλων απαντά με την σιωπή της. Εξωτερικεύει όμως την οργή της, το πένθος και τον πόνο του εμφυλίου σε μεγάλες παγκόσμιες σκηνές. Μεταξύ αυτών και το Olympia στο Παρίσι, το 1979.

H Fairouz in concert at the Olympia (1979), εξώφυλλο

Στη διάρκεια της πενηντάχρονης μουσικής της καριέρας, έχει πουλήσει πάνω από 80 εκατομμύρια δίσκους σε όλο τον κόσμο και ενώ έχει τραγουδήσει πάνω από 1500 τραγούδια, εντούτοις έχει ηχογραφήσει περίπου τα 800, κάτι που μεταφράζεται σε 90 δίσκους περίπου. Επίσης έχει πάρει μέρος σε 20 θεατρικές παραγωγές, παίζοντας πολλές φορές η ίδια τον πρωταγωνιστικό ρόλο τραγουδώντας.
Έχει εμφανιστεί στα μεγαλύτερα θέατρα του κόσμου, σε sold out συναυλίες. Στην εμφάνιση της στην Ολλανδία, τον Ιούνιο του 2011, τα εισιτήρια της παράστασης είχαν εξαφανιστεί μέσα σε 3 ώρες, 3 μήνες πριν την συναυλία.
Πέρα από την Μέση Ανατολή (Συρία, Αίγυπτο, Ιορδανία), εμφανίστηκε σε Κουβέιτ, Ιράκ, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Κατάρ, Μπαχρέιν, Τυνησία, Αλγερία , Μαρόκο, Γαλλία, Αγγλία, Ελβετία, Ολλανδία, Αυστραλία, Καναδά, ΗΠΑ, Μεξικό, Αργεντινή, Βραζιλία, αλλά και στην Ελλάδα: στο Ηρώδειο, στις 7 Ιουλίου του 2007. Εκείνη την περίοδο είχε αναγγείλει επίσης συναυλίες σε Λονδίνο, Ολλανδία και Παρίσι, αλλά τις ακύρωσε την τελευταία στιγμή. Εμφανίστηκε μόνο στην Αθήνα, αποδεχόμενη την προσωπική πρόσκληση της Μαριάννας Βαρδινογιάννη. Με τη συναυλία της αυτή, συμμετείχε στη διεθνή εκστρατεία για την προστασία του άμαχου πληθυσμού κατά τη διάρκεια ένοπλων συγκρούσεων.


Live at Beiteddine (2000), εξώφυλλο


Το πιο χαρακτηριστικό σημείο στα τραγούδια της, πέρα από τις εντυπωσιακότατες (προσωπικά μιλώντας) ενορχηστρώσεις, είναι η ίδια της η φωνή... Κουρδισμένη στο όριο, με μοναδική εκφραστικότητα και χροιά τόσο σπάνια όσο ένας "τιρκουάζ λίθος", δεν μπορείς παρά να καθηλωθείς από την εκφραστικότητά της. Ακόμη και αν δεν καταλαβαίνεις λέξη από όσα τραγουδά, λόγω του εμποδίου που δημιουργεί η γλώσσα, δεν μπορείς να μην μαγευτείς από τον τρόπο που αρθρώνει τις συλλαβές, από τον τρόπο με τον οποίο αναπαράγει τις νότες και τα μουσικά διαστήματα. Κλείνεις τα μάτια και ταξιδεύεις. Ειδικά στα αργά κομμάτια, όπως το «Le Beirut» ή το «Wa Habibi», αισθάνεσαι πως παρακολουθείς νοερά μια τελετουργία.

Κάθε της συναυλία αποτελεί παγκόσμιο καλλιτεχνικό γεγονός. Η σπανιότητα των εμφανίσεών της συνηγορεί σε αυτό. Η στάση της ζωής της και οι επιλογές της, στοιχεία που παρέμειναν σταθερά στο πέρας του χρόνου, αποτελούν πόλο έλξης για τα εκατομμύρια των θαυμαστών της. Για αυτό και προστρέχουν από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης για να την ακούσουν. Για τους Άραβες, η παρακολούθηση μιας τουλάχιστον συναυλίας της, έχει ίσως την ίδια σημασία με το προσκύνημα στην Μέκκα. 
Στις συναυλίες της δεν χαμογελά. Στέκεται στο κέντρο της σκηνής και σε απόσταση μισού μέτρου από το μικρόφωνο της. Χρησιμοποιεί πάρα πολύ το σώμα της για να τραγουδήσει. Παρόλα αυτά το πρόσωπο της παραμένει αμέτοχο. Σε ότι και αν τραγουδά παραμένει ανέκφραστη. Μοιάζει απόμακρη στον κόσμο. Δεν μιλά στο κοινό, δεν «κάνει παιχνίδι» μαζί του. Μερικοί την χαρακτηρίζουν αυστηρή υπέρ το δέον. Η στητή εικόνα της ξενίζει. Σε ερώτηση δημοσιογράφου για την στάση της αυτή, απαντά πως «είναι τα τραγούδια μου τέτοια, που μιλούν για πόλεμο, για θάνατο. Πώς μπορώ να χαμογελάω; Θα ήταν παράξενο».

Τα τραγούδια της έχουν γνωρίσει πάρα πολλές επανεκτελέσεις. Ο Μανώλης Αγγελόπουλος χρησιμοποιεί την μουσική του «Nassam alayna», για να τραγουδήσει το «Μια φωτιά» στον ομώνυμο δίσκο του το 1975. Η Χάρις Αλεξίου τραγουδά το “Wa habibi” στον δίσκο της «Γυρίζοντας τον κόσμο, 1992 – 1996», ενώ ο Γιώργος Νταλάρας τραγουδά το ίδιο τραγούδι με ελληνικό στίχο στις παραστάσεις της «Μεσογείου» το 2004 στο Ηρώδειο – που μένει όμως ακυκλοφόρητο. Η Μελίνα Κανά τραγουδά το 1996 την σύνθεση του Θανάση Παπακωνσταντίνου «Φεϊρούζ», αναφερόμενη στην μεγάλη ερμηνεύτρια.

Προσωπικά μιλώντας, έχω μαγευτεί από τις μουσικές των τραγουδιών της. Από τον ανατολίτικο ρυθμό που ντύνεται σε τζαζ τόνους. Από τον ευφάνταστο τρόπο με τον οποίο τα τραγουδά. Ενίοτε εντυπωσιακός, σε αναγκάζει σε ένα μόνιμο repeat. Είναι και αυτό το απερίγραπτο βάθος της φωνής της, που κουβαλά τον πόνο της πατρίδας, που εκφράζει την πίκρα των στίχων και εξωτερικεύει τον λυγμό της – λυγμό που σου μεταδίδει στις ακροάσεις της... Το πιο μαγευτικό όμως και συνάμα το πιο λυτρωτικό, είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει τη ζωή της. Ο τρόπος της σκέψης της, η ποιότητά της ως Άνθρωπος. Ίσως τελικά αυτό να μετρά περισσότερο από όλα τα άλλα...


Η Fairuz, ζωγραφισμένη έξοχα από τον φίλο Mohammad El Zein σε ελαιογραφία 70 x 110cm


Πρώτη δημοσίευση στις 17/2/2014: Fairuz - «Η ψυχή του Λιβάνου»


Υ.γ: ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Λιβανέζο φίλο μου Mohammad El Zein, που μου προσέφερε ανιδιοτελώς τα έργα του, δίχως όρους και ψιλά γράμματα, τιμώντας έτσι την αγαπημένη του τραγουδίστρια με τον ίδιο τρόπο που τιμά και αυτή το κοινό της.

Σχόλια

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση των άρθρων από άλλες ιστοσελίδες, δίχως την άδεια του συντάκτη.

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αντώνης Βαρδής - μουσική γεωγραφία

Με τον όρο "Μουσική γεωγραφία", σημαίνει πως επιχειρείται να χαρτογραφηθεί η μουσική υπόσταση ενός καλλιτέχνη μουσικού και, ει δυνατόν, να οριστούν τα πέρατα της δημιουργικότητάς του. Δεν γνωρίζω αν κατάφερα να βρω τις σωστές συντεταγμένες. Άλλωστε, οι απόπειρες αυτές, κρύβουν μια υποκειμενικότητα που, ενίοτε, βρίσκεται (ή κινδυνεύει να βρεθεί) εκτός εποχής. Αλλά πάλι, αν κάτι χαρακτηρίζει τα έργα στις εποχές, είναι αυτό: η ανακολουθία με τον τρέχοντα καιρό τους. Το μόνο, θαρρώ, που είναι διακριτό, είναι το γνήσιο του κινήτρου. Και για τον Αντώνη Βαρδή, το ερέθισμα είναι πάντοτε ειλικρινές. Υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που «γράφουν» στη μνήμη μας με έναν ανεξήγητο τρόπο. Στο γιατί αυτής της διαδικασίας, η επίκληση του  αυθόρμητου συναισθηματισμού  ως απάντηση, θα μπορούσε να τερματίσει μονομιάς τη συζήτηση. Στα δικά μου μέτρα όμως, θαρρώ πως αυτή η προσέγγιση είναι πολύ πρόχειρη και επιφανειακή, κυρίως γιατί αγνοεί την ύπαρξη κάποιων διακριτών επιπέδων αυτού του συναισθηματι...

Γιώργος Νταλάρας: Πρώτα μουσικός

Φωτό από τις πρόβες για το αφιέρωμα στον Απ. Καλδάρα- Νάουσα, 5/9/12   Η πρώτη φορά που συνάντησα από κοντά τον  Γιώργο Νταλάρα , ήταν το  2004  στη Θεσσαλονίκη , στα παρασκήνια των... αφιερωματικών του παραστάσεων για τον  Β .  Τσιτσάνη . Περίμενα υπομονετικά τη σειρά μου, καθώς υπήρχαν πολλοί μπροστά μου που ήθελαν να του μιλήσουν. Όσο περνούσε η ώρα, μπορούσα να διακρίνω τους διαλόγους. Οι περισσότεροι, τον επαινούσαν για την φωνή του και την αποδοτικότητα της, εκφράζοντας πλήθος εγκωμίων, φέρνοντάς τον έτσι σε αμηχανία. Όταν ήρθε η σειρά μου, του έδωσα να μου υπογράψει το πρόγραμμα των παραστάσεων. Τότε, του είπα κάτι σχετικό με την  κιθάρα του . Εξεπλάγη και με ρώτησε αν είμαι μουσικός. Του ανέφερα πως είμαι  κιθαρίστας . Έδειξε ενδιαφέρον και ξεκίνησε μια σύντομη συζήτηση περί μουσικών οργάνων, που κατέληξε στην προτροπή «συνέχισε ...

Γιώργος Νταλάρας: Ανάγνωσμα κιθαριστικής πορείας - μια μισοτελειωμένη καταγραφή.

       Η ακόλουθη απόπειρα, αποτελεί το αποτέλεσμα της θέλησης μου να καταγραφεί μια ακολουθία αναμνήσεων, που αφορά το μουσικό κόσμο ενός μουσικού. Το ερώτημα «με τι κιθάρες παίζει ο Νταλάρας;»  μπορεί να απαντηθεί αρκετά ικανοποιητικά, αν θεωρηθεί πως, ό,τι μας έχει δείξει όλα αυτά τα χρόνια σε φωτογραφικά ή τηλεοπτικά στιγμιότυπα, αποτελεί ένα μεγάλο μέρος της πλούσιας συλλογής του. Θα μπορούσα να αναλωθώ σε εικασίες ή σε φήμες, για να φορτώσω και άλλα μοντέλα στη συλλογή του, τα οποία, για διάφορους λόγους, απέφυγε να μας δείξει. Για παράδειγμα, μόνο εικασίες μπορούν να γίνουν για το αν μια κιθάρα που βρίσκεται πίσω του καθώς παίζει σε ένα στούντιο είναι δική του ή αν εμφανιζόμενος κάπου έκτακτα με ένα άγνωστο, για εμένα, όργανο, αποτελεί προϊόν δικής του συλλογής.       Αν λοιπόν το ερώτημα «με τι κιθάρες παίζει» μπορεί να απαντηθεί με μεγάλη ασφάλεια,  το ερώτημα «πόσες κιθάρες έχει;» δε μπορεί να απαντηθεί με την ίδια σιγου...
Θανάσης Γιώγλου - Σταύρος Κουγιουμτζής: Άσε με πάλι να σου πω Οι μικρές πολιτείες του Σταύρου Κουγιουμτζή, μέσα από τα μάτια (και την ψυχή) του Θανάση Γιώγλου.     Πάει καιρός (και την εποχή του blog του Ελευθερουδάκη) από τότε που έγραψα για τελευταία φορά για κάποιο βιβλίο. Αφορμή για να σπάσω αυτό το αρνητικό σερί,ή ταν η παρουσίαση, πριν από λίγες ημέρες στη Θεσσαλονίκη, του βιβλίου του Θανάση Γιώγλου «Σταύρος Κουγιουμτζής – Άσε με πάλι να σου πω», που αναφέρεται στον βίο και το έργο του Σταύρου Κουγιουμτζή. Πρόκειται για μια καταγραφή που ο χαρακτηρισμός «πλήρης» ίσως να φαντάζει και ελλιπής. Θα τολμούσα να πω πως όποιος διαθέτει το βιβλίο, είναι σαν να έχει στα χέρια του ολόκληρο το έργο του συνθέτη. Και αυτό είναι μια αρχή για εκείνον που ενδιαφέρεται να ανακαλύψει την πορεία του Κουγιουμτζή στα χρόνια. Το παρόν κείμενο φυσικά και δεν αποσκοπεί στο να προμοτάρει το βιβλίο του φίλου Θανάση, γιατί, πολύ απλά… δε μπορεί: πρώτον γιατί το αναγνωστικό κοινό αυτής της συ...

Live at the Acropolis - «για τους Θεούς»

«Αν η θέληση σου, σου προτάσσει ένα δρόμο, ενώ ο κόσμος ακολουθεί τον αντίθετο, τότε ακολούθησε το δρόμο που επιθυμείς. Δεν χρειάζεται να ακολουθείς το σωρό, δεν χρειάζεται να υποκύψεις στις ορέξεις του». Με αυτά τα πατρικά διδάγματα ο  Yanni   πορεύτηκε στη ζωή. Πεισματικά, έβαλε το κεφάλι κάτω και δούλεψε, κατακτώντας την υψηλότερη για αυτόν κορυφή. Μια κορυφή που, μπορεί για τον ίδιο να σήμαινε το τέλος ενός επίπονου δρόμου, σηματοδοτούσε όμως την αρχή μιας νέας και ακόμη συναρπαστικότερης πορείας.  Η ιδέα      Για τον  Yanni , το δικό του όνειρο ζωής, ήταν το να παίξει στο Ηρώδειο. Η αίγλη του θεάτρου, ο Παρθενώνας, που μοιάζει να κρέμεται στην άκρη του Ιερού βράχου και η ιστορία του χώρου, καθιστούν την παρουσία στο ιστορικό Ωδείο μια αξεπέραστη εμπειρία. Μορφές παγκόσμιου βεληνεκούς έχουν σταθεί στο Ηρώδειο:  Fairuz ,  Sinatra ,  Karajan, Κάλλας, για να μην αναφερθούμε και στους εγχώριους καλλιτέχνες . Η χρήση του χώρου αποτελεί έν...

Γιώργος Νταλάρας - Ο τραγουδιστής

επί σκηνής... (φωτό Γιάννη Βελισσαρίδη, πηγή: https://www.georgedalaras.com/photoalbum/on-stage/  ) Προσπαθώντας να τακτοποιήσω μέσα μου το φαινόμενο που λέγεται Νταλάρας, είχα αποπειραθεί το 2013, μέσω ενός άρθρου που δημοσιεύτηκε στο   Ogdoo . gr   (περισσότερα εδώ:  Ogdoo.gr  )  να αποκρυπτογραφήσω τις ορίζουσες που διέβλεπα στην καλλιτεχνική του υπόσταση και πορεία. Στο κείμενο επικεντρώθηκα στη μουσική του ιδιότητα, ισχυριζόμενος πως πρώτα και πάνω από όλα είναι μουσικός. Για να καταλήξω σε αυτό το συμπέρασμα, είχα προηγουμένως αναλωθεί, επί μακρόν είναι η αλήθεια, σε επαναληπτικές ακροάσεις του υλικού του: στο σπίτι, στο αυτοκίνητο, στα ακουστικά του τηλεφώνου μου – ακροάσεις πιο εξαντλητικές, αφού η κάθε επανάληψη εστίαζε και σε διαφορετική πτυχή: στο τραγούδισμα, στην ερμηνεία, στην ενορχήστρωση, στη μουσική φρασεολογία και έπειτα στο συσχετισμό όλων αυτών των παραμέτρων. Η κάθε ακρόαση, που γινόταν στη βάση των προαναφερθέντων κριτηρίων, ...

Όταν ο Frank Sinatra συνάντησε τον Carlos Jobim

Sinatra & Jobim στο στούντιο (1967) Από τον Γενάρη του 1999, το διεθνές αεροδρόμιο του Ρίο ονομάζεται  “Διεθνές αεροδρόμιο Antonio Carlos Jobim” (GIG), ως φόρος τιμής στον καλλιτέχνη που εφηύρε τη bossa nova.  Από το Μάιο του 2008, ένα Αμερικανικό γραμματόσημο φέρει τη μορφή του Frank Sinatra, τιμώντας έτσι τον πλέον ολοκληρωμένο καλλιτέχνη του περασμένου αιώνα. Πώς θα μπορούσαμε να συνδέσουμε αυτά τα δυο γεγονότα; Ένα γραμματόσημο επιτρέπει σε ένα γράμμα ή ένα δώρο για να ταξιδέψει από τη μία άκρη του κόσμου στην άλλη, αλλά η αποστολή προϋποθέτει την αξιοποίηση του εναέριου μέσου μεταφοράς, που θα εξασφαλίζει την παγκοσμιότητα της αποστολής. Αν λοιπόν η φωνή του Sinatra αποτελεί το διαβατήριο για να εισέλθει κάποιος στον μουσικό του κόσμο, τότε σίγουρα η μουσική του Jobim, αποτελεί τον καλύτερο τρόπο για να ταξιδέψει αυτός ο ήχος στα πέρατα του κόσμου. Θα χρειαστεί να γυρίσουμε πίσω στο χρόνο 49 ολόκληρα χρόνια, για να δούμε την συνάντηση αυτ...

Βαγγέλης Κορακάκης - Ο ευγενής φιλόσοφος

  Βαγγέλης Κορακάκης – Ο «ευγενής» φιλόσοφος Πολλοί ίσως απορήσουν με τον τίτλο του άρθρου ή ακόμη και να σπεύσουν να κρίνουν την εν λόγω παρομοίωση ως υπερβολική ή άστοχη. «Τι σχέση έχει η ευγένεια με τη φιλοσοφία» θα αναρωτηθεί κάποιος ή «γιατί θα πρέπει ένας φιλόσοφος να είναι απαραίτητα και ευγενής; Και από την άλλη, τι ορίζεται εν τέλει ως φιλοσοφία και τι ως ευγένεια;» ταβέρνα "Γεντί", Θεσσαλονίκη, 16/9/2022 «Μη μιλάς μες στη μιζέρια περί ήθους και τιμής» έλεγε ο Άκης Πάνου στο «Φέρε» που ερμήνευσε ο Γιώργος Νταλάρας το 1982. Και, αναλογιζόμενοι σε βάθος την αλήθεια αυτής της κουβέντας, αυτομάτως κλονίζονται μέσα μας οι επιταγές που πορεύουν τις κοινωνίες μας στα χρόνια. Το ερώτημα του αναγνώστη τώρα αλλάζει: «Επομένως δεν έχουν αντίκρισμα οι ορολογίες, δεν υφίστανται αξίες; Και αν ναι, τότε πως μπορείς να αποκαλείς κάποιον ευγενή ή φιλόσοφο, εφόσον αυτές οι αξίες δεν υπάρχουν;» Η συλλογιστική μου έχει ως αφετηρία την πεποίθηση πως οι τίτλοι δεν ταιριάζουν στ...

Η "Συναυλία" του 1988 και ένας... πόθος

Tο Μάϊο του 2010, η Universal, με την άδεια της Frank Sinatra Enterprises LLC αποκαθιστά ολόκληρο το track list της συνεργασίας του Frank Sinatra και του Antonio Carlos Jobim, διανέμοντας στο κοινό το σύνολο των ηχογραφήσεων τους από το... 1967, καθώς και ακόμη τρία τραγούδια που είχαν μείνει στο συρτάρι (περισσότερα εδώ:  https://ppetrakis.blogspot.com/2020/04/frank-sinatra-carlos-jobim.html). O δίσκος τιτλοφορείται  “Francis Albert Sinatra & Antonio Carlos Jobim: The complete Reprise recordings”  και αποκαθιστά μια "αδικία" που συνέχιζε για σαράντα σχεδόν χρόνια.   Παρόμοια περίπτωση αναγέννησης χαμένου υλικού, συναντάμε και στο μέγα (κιθαριστικό) γεγονός που αφορούσε τη σύμπραξη των Paco De Lucia, Al di Meola και John McLaughlin: οι κοινές τους παραστάσεις το 1980, κυκλοφόρησαν σε δίσκο το 1981, με τίτλο "Friday night in San Francisco". Επρόκειτο για την ηχογράφηση της Παρασκευής, 5 Δεκεμβρίου του 1980. Μόλις πέρσι όμως, ο ίδιος ο Meola ανακοίνωσε πως ...

Lawrence of Arabia - Το έπος

Ένα από τα πιο εμβληματικά κείμενα όλων των εποχών, στην δική μου κρίση, παραμένουν οι  «Επτά Στύλοι της Σοφίας» , του Τ. Ε. Lawrence (1888 – 1935), γνωστού και ως  «Λώρενς της Αραβίας» . Στις 900 περίπου σελίδες του βιβλίου  (μια μικρή αναφορά στο βιβλίο,  εδώ ) , ο Ουαλός συγγραφέας καταγράφει την στρατιωτική του δράση ενάντια των Τούρκων στην Μέση Ανατολή, συνεπικουρούμενος από τις νομαδικές φυλές των Αράβων και των Βεδουίνων, που ζούσαν και δρούσαν στην περιοχή. Το βιβλίο έχει μοναδική γραφή, πληρέστατες περιγραφές προσώπων, ιστορικών γεγονότων, τοπίων, καταιγιστική δράση και μια οπτική ματιά που, με μικρές μόνο αλλαγές στο πέρασμα του χρόνου, φωτογραφίζει την Μέση Ανατολή του σήμερα. Ποιος ήταν ο  Lawrence ; Γεννήθηκε στο  Tremadoc  της Βόρειας Ουαλίας το 1888, σπούδασε στην Οξφόρδη κλασικές γλώσσες, αρχαιολογία και μεσαιωνική ιστορία. Στα 21 του ανακαλύπτει τον Αραβικό κόσμο όταν, στα πλαίσια της διατριβής του, διένυσε έν...