Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Συνομιλία με τον Αντώνη Βαρδή, με αφορμή ένα πρόσφατο όνειρο



«Τι κάνεις εδώ;»
«Σου το είχα πει πως, λίγο λίγο, θα συναντιόμασταν κι εμείς στο πουθενά».
«Ξέρεις ότι είναι πέντε το πρωί;»
«Ξέρεις πόσες φορές ξύπνησα πέντε το πρωί; Πόσα όνειρα είδα αναζητώντας χαμένες μορφές; Πόσα τηλέφωνα, πόσες κομμένες αναπνοές, δίχως απάντηση;»
Κοίταξα έξω από το παράθυρο. Η νύχτα ήταν μαύρη σαν κατράμι. Ούτε ένα άστρο δε φαινόταν απ’ το τζάμι.
«Ήρθες σε μια στιγμή που δε σε περίμενα».
«Ήρθα για να δω τι κάνεις. Αν λαμβάνεις τα μηνύματα που σου στέλνω από εδώ. Δεν θα καθίσω πολύ. Δυο τσιγάρα θα καπνίσω, δυο ποτήρια θα γεμίσω. Κι αν με πάρει και δακρύσω, μη δώσεις σημασία, παρά μόνο τα μάτια σκούπισέ μου».
«Ήταν κρίμα που έφυγες τόσο νωρίς».
«Αυτά δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε, το ξέρεις. Πώς περνάς;»
«Με αναφορές, με αναδρομές στα περασμένα».
«Όλους κι όλα να τα διαγράψεις. Μέσα στον καπνό να εξαφανιστείς, πίσω να μην ξανακοιτάξεις. Οι αναμονές, οι αναβολές και οι αναζητήσεις δεν είναι καλοί σύμβουλοι».
«Δύσκολο να ζεις μες στη σιωπή. Ποιος έχει κάνει νόμο τη σιωπή;»
«Εδώ σε θέλω! Στα δύσκολα μπες. Να δεις πως αγιάζουν του κόσμου οι πληγές. Να αντέχεις, να ζεις και απ’ τη μοναξιά σου να βγεις».
«Δρόμος σκοτεινός η ζωή του καθενός».
«Κάτσε κόντρα στο νοτιά, μην το ψάχνεις άλλο πια. Είχα έναν φίλο που τρελάθηκε, έκαψε τις μνήμες του και χάθηκε. Είχε μια αγάπη, μια οφθαλμαπάτη, τίποτα δεν έχει τώρα πια. Που να εξηγώ, τι κατά βάθος είμ’ εγώ; Ποιος είναι άνθρωπος να του μιλήσω εγώ;»
«Θάλασσες τα προβλήματα μας λιώνουν, θάλασσες τα βρώμικα του κόσμου. Θάλασσες τα ατέλειωτα μας λάθη, τα μικρά μας πάθη, οι πίκρες που μου δώσαν οι φίλοι μου. Μείνανε στη μέση τα όνειρά μας, μια στιγμή κρατάει η χαρά μας».
«Όνειρα φτηνά, όλα σκοτεινά, άδειο της ζωής το σινεμά…»
«Δύσκολοι καιροί, δύσκολη ζωή… »
«Ποιος σε στεναχώρησε; Ποιος βάζει εμπόδια στην καρδιά σου;»
«Μείναμε μόνοι δυστυχώς, σε μια ζωή που συνεχώς σε λάθος δρόμο μας πηγαίνει. Δίχως αιτία κι αφορμή πήραμε λάθος τη ζωή και τελικά μείναμε μόνοι. Τίποτα δεν τέλειωσε ακόμα θα μου πεις. Όμως, όταν έφυγες, σωπάσαν οι φωνές. Τα πρόσωπα μας σκοτεινά, τα σώματα σκυφτά, τα βλέμματα χαμένα, αδειανά. Τι έμεινε να ζει; Κανείς δεν ήθελε να μιλά, να ρωτά, να μετρά - και τι να πει τάχα;»
«Νυχτώνει πάντα στων ανθρώπων τη ζωή. Κι αυτό που μένει στις καρδιές, αγάπες είναι μακρινές. Και κάτι κρύες του χειμώνα ξαστεριές».
«Όλο σε ψάχνω μες στους διαδρόμους του μυαλού μου να σε βρω - μάταια όμως… είσαι διάφανος και δε σε διακρίνω. Ψάχνω χρόνια να σε βρω, σε σκοτεινές αναμνήσεις, σε ξεχασμένες ιστορίες. Ανοίγω δρόμους για να βρω το παρελθόν σου. Προσπαθώ, χαμένος στις νότες τις κιθάρας, να γράψω στίχους, να σε φυλακίσω σε μια μελωδία, τώρα που ο δρόμος μεταξύ μας μακραίνει και όλες οι πόρτες μένουν ερμητικά κλειστές. Θαρρείς πως τα πάντα σταμάτησαν με τη φυγή σου».
«Δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι τέτοιο. Δε θα με ξεχάσεις. Θα είμαι εδώ, μια σκιά μες στον καθρέφτη, μια βροχούλα σ’ ένα τζάμι, ένα δάκρυ, ένα ποτάμι».
«Ψάχνοντας σε, νιώθω πως ζω εξόριστος στο χθες. Φτιάχνω σκηνικό και ανοίγω διάλογο μαζί σου. Όποτε σε ακούω να τραγουδάς, ένα «αχ ρε Αντώνη!» βγαίνει από τα χείλη μου. Όποτε ακούω μια μουσική σου φράση, αναλογίζομαι την μουσική σου πολυγλωσσία. Τραύμα η φυγή σου. Δεν το λέω αυτό με την ερμηνεία που δίνουν οι περισσότεροι (άλλωστε δεν σε βίωσα σχεδόν καθόλου), αλλά με την έννοια της απώλειας ενός ανθρώπου που συντρόφευσε τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες, που άναψε το φως σε μια γωνιά του μουσικού μου κόσμου, που, με την στάση του, δίδαξε ήθος και χαρακτήρα – στοιχεία σπάνια στο συνάφι σου… Δεν θα υποκριθώ, όπως κάνουν πολλοί, πως σε γνώριζα καλά, δεν θα διεκδικήσω τον τίτλο του φανατικότερου των φαν, αλλά θα τολμήσω να αντιδράσω σε όσους δεν σέβονται και δεν σεβάστηκαν. Σκληρά λόγια, αλλά αληθινά… Προχωράω όμως. Δεν ξέρω αν γίνονται ακόμη θαύματα, αλλά το δάκρυ γέλιο το έντυσα. Μυστήριο μαζί σου τόσα χρόνια το πόσο με απασχόλησες και με απασχολείς ακόμη, τόσα χρόνια μετά. Δεν είχα τίποτα να πω όταν πήρες το δρόμο, ανοίγοντας ρήγματα βαθιά ανάμεσά μας. Ρήγματα, σαν να γίνε σεισμός. Δεν σε πρόλαβα ποτέ όσο θα ήθελα. Πέρασες ξυστά από τη ζωή μου, σαν νεράκι γλίστρησες και χάθηκες. Δεν σε κατηγορώ για αυτό. Δεν έφταιγες εσύ. Εγώ έφταιγα που πάντοτε επέλεγα να μην σε κουράζω».
«Μη λογαριάζεις τα παλιά. Ξέρω ποιοι αγάπησαν και ποιοι εκμεταλλεύτηκαν. Τους έζησα όλους και είδα. Και κατάλαβα. Εγώ ήρθα και έφυγα αφανής. Ο κόσμος δεν ήταν για μένα. Ήταν πόρτες κλειστές, δικαστές, κρύο, βροχή, μια σκληρή εποχή, που κανείς τους δεν είχε ψυχή. Ήμουνα μόνος. Είχα κάτι να πω, μα σ' αυτή τη σιωπή δεν υπήρξε για εμέ λίγος χρόνος. Να ξέρεις μόνο πως είχα βαρεθεί… είχα βαρεθεί να ζω με διλήμματα, με ενδεχόμενα, κάνοντας συγκρίσεις σε προηγούμενα κι επόμενα. Να χάνω το παρόν που με καίει, ψάχνοντας μετά το τι μου φταίει.
Έτσι περνούσε ο καιρός και εγώ, κουβαλώντας βαρύ σταυρό, δεν το καταλάβαινα που έχανα τον χρόνο μου.
Βαρέθηκα να ασχολούμαι με ανθρώπους που τους έδειξα απόλυτη εμπιστοσύνη, και όμως εκείνοι, με ψέματα ένα ποτάμι, μου γύρισαν τις πλάτες. Που έκαναν στο χρόνο μου κατάληψη, που δυσκόλεψαν τη ζωή μου, που με έβαζαν να ζω μέρες βιαστικές, μελαγχολικές, με πίκρα κι ερημιά βράδυ πρωί. Μια ζωή -  έργο σε καθημερινή επανάληψη, μια ζωή με συμβιβασμούς.
Όταν έχτιζα ένα όνειρο τη μέρα, έβλεπα των ονείρων μου το φόνο. Έψαχνα να αντικρίσω έναν ήλιο που μου τον είχανε κιόλας κομματιάσει. 
Δεν ήθελα να καταντήσω κομμάτι του κόσμου τους. Δεν άντεχα να ζω το ψέμα τους, αυτό που έλεγαν αυτοί πολιτισμό. 
Ο κόσμος τρελάθηκε… Αποκήρυξα συνθήκες, μέτρα και σταθμά. Βάρεσα το συναγερμό και έφυγα, αφήνοντας πίσω μου συντρίμμια. Έφυγα, διεκδικώντας μια ζωή έξω από τα μέτρα, μια ζωή δίχως το φόβο των φωνών τους, δίχως την οργή των απειλών τους». 
«Είναι άτιμο να σε πουλάνε και μετά να σου ζητάνε συμπόνια».
«Τα φαρμάκια που έχεις πιει μη λογαριάζεις. Οι ανθρώπινοι νόμοι, σαν το Θεό τιμωρούν. Τα έζησα. Όλη η ζωή μου μοιάζει μ’ ένα ψέμα, που όμως δεν ντρέπομαι να πω. Όλα τα τραγούδια που σου έγραψα, είναι τα σημάδια που δε σκέπασα».
«Κάθε σου τραγούδι, τη μορφή σου μου θυμίζει. Μα, χάθηκες εσύ και απέμειναν τα τραγούδια».
«Ψάξε να με βρεις πίσω απ’ τις λέξεις. Ψάξε να με βρεις πίσω απ’ τα χρόνια, στα τραγούδια μιας ζωής. Εκεί θα με βρεις, στο ρεφρέν της καρδιάς».
«Όποτε σε ακούω, το πρόσωπό σου μοιάζει με μια σελήνη που ταξιδεύει στη σιωπή».
«Ό,τι έχω σ’ το χαρίζω, σαν φεγγάρι τριγυρίζω μέσα στ’ ουρανού την ερημιά».
«Μυστικά… ως το πρωί. Στις λίγες στιγμές που θυμάμαι και τα όνειρα γίνονται ζωή».
Σιωπή… μια φιγούρα που τρεμοπαίζει και λίγες στιγμές σιγής.
«Σε λίγο χαράζει».
«Εδώ θα βρεθούμε και πάλι φαρμάκι, τσιγάρο, μπουκάλι…»
Ξημέρωνε αργά, στο φως άρχισε η αλήθεια να ξυπνά. Ξημέρωνε και έλειπες. Ξημέρωνε, μα το φως δεν έφτανε εδώ.
Άραγε ξενύχτησα μαζί σου, άραγε μας βρήκε η αυγή;
Άδεια η πόλη, που πήγανε όλοι, που είσαι να 'ρθω να σε βρω;
Άδεια η πόλη, χαθήκανε όλοι σε εγώ σε ποιον να το πω;

Σχόλια

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση των άρθρων από άλλες ιστοσελίδες, δίχως την άδεια του συντάκτη.

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αντώνης Βαρδής - μουσική γεωγραφία

Με τον όρο "Μουσική γεωγραφία", σημαίνει πως επιχειρείται να χαρτογραφηθεί η μουσική υπόσταση ενός καλλιτέχνη μουσικού και, ει δυνατόν, να οριστούν τα πέρατα της δημιουργικότητάς του. Δεν γνωρίζω αν κατάφερα να βρω τις σωστές συντεταγμένες. Άλλωστε, οι απόπειρες αυτές, κρύβουν μια υποκειμενικότητα που, ενίοτε, βρίσκεται (ή κινδυνεύει να βρεθεί) εκτός εποχής. Αλλά πάλι, αν κάτι χαρακτηρίζει τα έργα στις εποχές, είναι αυτό: η ανακολουθία με τον τρέχοντα καιρό τους. Το μόνο, θαρρώ, που είναι διακριτό, είναι το γνήσιο του κινήτρου. Και για τον Αντώνη Βαρδή, το ερέθισμα είναι πάντοτε ειλικρινές. Υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που «γράφουν» στη μνήμη μας με έναν ανεξήγητο τρόπο. Στο γιατί αυτής της διαδικασίας, η επίκληση του  αυθόρμητου συναισθηματισμού  ως απάντηση, θα μπορούσε να τερματίσει μονομιάς τη συζήτηση. Στα δικά μου μέτρα όμως, θαρρώ πως αυτή η προσέγγιση είναι πολύ πρόχειρη και επιφανειακή, κυρίως γιατί αγνοεί την ύπαρξη κάποιων διακριτών επιπέδων αυτού του συναισθηματι...

Γιώργος Νταλάρας: Πρώτα μουσικός

Φωτό από τις πρόβες για το αφιέρωμα στον Απ. Καλδάρα- Νάουσα, 5/9/12   Η πρώτη φορά που συνάντησα από κοντά τον  Γιώργο Νταλάρα , ήταν το  2004  στη Θεσσαλονίκη , στα παρασκήνια των... αφιερωματικών του παραστάσεων για τον  Β .  Τσιτσάνη . Περίμενα υπομονετικά τη σειρά μου, καθώς υπήρχαν πολλοί μπροστά μου που ήθελαν να του μιλήσουν. Όσο περνούσε η ώρα, μπορούσα να διακρίνω τους διαλόγους. Οι περισσότεροι, τον επαινούσαν για την φωνή του και την αποδοτικότητα της, εκφράζοντας πλήθος εγκωμίων, φέρνοντάς τον έτσι σε αμηχανία. Όταν ήρθε η σειρά μου, του έδωσα να μου υπογράψει το πρόγραμμα των παραστάσεων. Τότε, του είπα κάτι σχετικό με την  κιθάρα του . Εξεπλάγη και με ρώτησε αν είμαι μουσικός. Του ανέφερα πως είμαι  κιθαρίστας . Έδειξε ενδιαφέρον και ξεκίνησε μια σύντομη συζήτηση περί μουσικών οργάνων, που κατέληξε στην προτροπή «συνέχισε ...

Γιώργος Νταλάρας: Ανάγνωσμα κιθαριστικής πορείας - μια μισοτελειωμένη καταγραφή.

       Η ακόλουθη απόπειρα, αποτελεί το αποτέλεσμα της θέλησης μου να καταγραφεί μια ακολουθία αναμνήσεων, που αφορά το μουσικό κόσμο ενός μουσικού. Το ερώτημα «με τι κιθάρες παίζει ο Νταλάρας;»  μπορεί να απαντηθεί αρκετά ικανοποιητικά, αν θεωρηθεί πως, ό,τι μας έχει δείξει όλα αυτά τα χρόνια σε φωτογραφικά ή τηλεοπτικά στιγμιότυπα, αποτελεί ένα μεγάλο μέρος της πλούσιας συλλογής του. Θα μπορούσα να αναλωθώ σε εικασίες ή σε φήμες, για να φορτώσω και άλλα μοντέλα στη συλλογή του, τα οποία, για διάφορους λόγους, απέφυγε να μας δείξει. Για παράδειγμα, μόνο εικασίες μπορούν να γίνουν για το αν μια κιθάρα που βρίσκεται πίσω του καθώς παίζει σε ένα στούντιο είναι δική του ή αν εμφανιζόμενος κάπου έκτακτα με ένα άγνωστο, για εμένα, όργανο, αποτελεί προϊόν δικής του συλλογής.       Αν λοιπόν το ερώτημα «με τι κιθάρες παίζει» μπορεί να απαντηθεί με μεγάλη ασφάλεια,  το ερώτημα «πόσες κιθάρες έχει;» δε μπορεί να απαντηθεί με την ίδια σιγου...
Θανάσης Γιώγλου - Σταύρος Κουγιουμτζής: Άσε με πάλι να σου πω Οι μικρές πολιτείες του Σταύρου Κουγιουμτζή, μέσα από τα μάτια (και την ψυχή) του Θανάση Γιώγλου.     Πάει καιρός (και την εποχή του blog του Ελευθερουδάκη) από τότε που έγραψα για τελευταία φορά για κάποιο βιβλίο. Αφορμή για να σπάσω αυτό το αρνητικό σερί,ή ταν η παρουσίαση, πριν από λίγες ημέρες στη Θεσσαλονίκη, του βιβλίου του Θανάση Γιώγλου «Σταύρος Κουγιουμτζής – Άσε με πάλι να σου πω», που αναφέρεται στον βίο και το έργο του Σταύρου Κουγιουμτζή. Πρόκειται για μια καταγραφή που ο χαρακτηρισμός «πλήρης» ίσως να φαντάζει και ελλιπής. Θα τολμούσα να πω πως όποιος διαθέτει το βιβλίο, είναι σαν να έχει στα χέρια του ολόκληρο το έργο του συνθέτη. Και αυτό είναι μια αρχή για εκείνον που ενδιαφέρεται να ανακαλύψει την πορεία του Κουγιουμτζή στα χρόνια. Το παρόν κείμενο φυσικά και δεν αποσκοπεί στο να προμοτάρει το βιβλίο του φίλου Θανάση, γιατί, πολύ απλά… δε μπορεί: πρώτον γιατί το αναγνωστικό κοινό αυτής της συ...

Live at the Acropolis - «για τους Θεούς»

«Αν η θέληση σου, σου προτάσσει ένα δρόμο, ενώ ο κόσμος ακολουθεί τον αντίθετο, τότε ακολούθησε το δρόμο που επιθυμείς. Δεν χρειάζεται να ακολουθείς το σωρό, δεν χρειάζεται να υποκύψεις στις ορέξεις του». Με αυτά τα πατρικά διδάγματα ο  Yanni   πορεύτηκε στη ζωή. Πεισματικά, έβαλε το κεφάλι κάτω και δούλεψε, κατακτώντας την υψηλότερη για αυτόν κορυφή. Μια κορυφή που, μπορεί για τον ίδιο να σήμαινε το τέλος ενός επίπονου δρόμου, σηματοδοτούσε όμως την αρχή μιας νέας και ακόμη συναρπαστικότερης πορείας.  Η ιδέα      Για τον  Yanni , το δικό του όνειρο ζωής, ήταν το να παίξει στο Ηρώδειο. Η αίγλη του θεάτρου, ο Παρθενώνας, που μοιάζει να κρέμεται στην άκρη του Ιερού βράχου και η ιστορία του χώρου, καθιστούν την παρουσία στο ιστορικό Ωδείο μια αξεπέραστη εμπειρία. Μορφές παγκόσμιου βεληνεκούς έχουν σταθεί στο Ηρώδειο:  Fairuz ,  Sinatra ,  Karajan, Κάλλας, για να μην αναφερθούμε και στους εγχώριους καλλιτέχνες . Η χρήση του χώρου αποτελεί έν...

Γιώργος Νταλάρας - Ο τραγουδιστής

επί σκηνής... (φωτό Γιάννη Βελισσαρίδη, πηγή: https://www.georgedalaras.com/photoalbum/on-stage/  ) Προσπαθώντας να τακτοποιήσω μέσα μου το φαινόμενο που λέγεται Νταλάρας, είχα αποπειραθεί το 2013, μέσω ενός άρθρου που δημοσιεύτηκε στο   Ogdoo . gr   (περισσότερα εδώ:  Ogdoo.gr  )  να αποκρυπτογραφήσω τις ορίζουσες που διέβλεπα στην καλλιτεχνική του υπόσταση και πορεία. Στο κείμενο επικεντρώθηκα στη μουσική του ιδιότητα, ισχυριζόμενος πως πρώτα και πάνω από όλα είναι μουσικός. Για να καταλήξω σε αυτό το συμπέρασμα, είχα προηγουμένως αναλωθεί, επί μακρόν είναι η αλήθεια, σε επαναληπτικές ακροάσεις του υλικού του: στο σπίτι, στο αυτοκίνητο, στα ακουστικά του τηλεφώνου μου – ακροάσεις πιο εξαντλητικές, αφού η κάθε επανάληψη εστίαζε και σε διαφορετική πτυχή: στο τραγούδισμα, στην ερμηνεία, στην ενορχήστρωση, στη μουσική φρασεολογία και έπειτα στο συσχετισμό όλων αυτών των παραμέτρων. Η κάθε ακρόαση, που γινόταν στη βάση των προαναφερθέντων κριτηρίων, ...

Όταν ο Frank Sinatra συνάντησε τον Carlos Jobim

Sinatra & Jobim στο στούντιο (1967) Από τον Γενάρη του 1999, το διεθνές αεροδρόμιο του Ρίο ονομάζεται  “Διεθνές αεροδρόμιο Antonio Carlos Jobim” (GIG), ως φόρος τιμής στον καλλιτέχνη που εφηύρε τη bossa nova.  Από το Μάιο του 2008, ένα Αμερικανικό γραμματόσημο φέρει τη μορφή του Frank Sinatra, τιμώντας έτσι τον πλέον ολοκληρωμένο καλλιτέχνη του περασμένου αιώνα. Πώς θα μπορούσαμε να συνδέσουμε αυτά τα δυο γεγονότα; Ένα γραμματόσημο επιτρέπει σε ένα γράμμα ή ένα δώρο για να ταξιδέψει από τη μία άκρη του κόσμου στην άλλη, αλλά η αποστολή προϋποθέτει την αξιοποίηση του εναέριου μέσου μεταφοράς, που θα εξασφαλίζει την παγκοσμιότητα της αποστολής. Αν λοιπόν η φωνή του Sinatra αποτελεί το διαβατήριο για να εισέλθει κάποιος στον μουσικό του κόσμο, τότε σίγουρα η μουσική του Jobim, αποτελεί τον καλύτερο τρόπο για να ταξιδέψει αυτός ο ήχος στα πέρατα του κόσμου. Θα χρειαστεί να γυρίσουμε πίσω στο χρόνο 49 ολόκληρα χρόνια, για να δούμε την συνάντηση αυτ...

Βαγγέλης Κορακάκης - Ο ευγενής φιλόσοφος

  Βαγγέλης Κορακάκης – Ο «ευγενής» φιλόσοφος Πολλοί ίσως απορήσουν με τον τίτλο του άρθρου ή ακόμη και να σπεύσουν να κρίνουν την εν λόγω παρομοίωση ως υπερβολική ή άστοχη. «Τι σχέση έχει η ευγένεια με τη φιλοσοφία» θα αναρωτηθεί κάποιος ή «γιατί θα πρέπει ένας φιλόσοφος να είναι απαραίτητα και ευγενής; Και από την άλλη, τι ορίζεται εν τέλει ως φιλοσοφία και τι ως ευγένεια;» ταβέρνα "Γεντί", Θεσσαλονίκη, 16/9/2022 «Μη μιλάς μες στη μιζέρια περί ήθους και τιμής» έλεγε ο Άκης Πάνου στο «Φέρε» που ερμήνευσε ο Γιώργος Νταλάρας το 1982. Και, αναλογιζόμενοι σε βάθος την αλήθεια αυτής της κουβέντας, αυτομάτως κλονίζονται μέσα μας οι επιταγές που πορεύουν τις κοινωνίες μας στα χρόνια. Το ερώτημα του αναγνώστη τώρα αλλάζει: «Επομένως δεν έχουν αντίκρισμα οι ορολογίες, δεν υφίστανται αξίες; Και αν ναι, τότε πως μπορείς να αποκαλείς κάποιον ευγενή ή φιλόσοφο, εφόσον αυτές οι αξίες δεν υπάρχουν;» Η συλλογιστική μου έχει ως αφετηρία την πεποίθηση πως οι τίτλοι δεν ταιριάζουν στ...

Η "Συναυλία" του 1988 και ένας... πόθος

Tο Μάϊο του 2010, η Universal, με την άδεια της Frank Sinatra Enterprises LLC αποκαθιστά ολόκληρο το track list της συνεργασίας του Frank Sinatra και του Antonio Carlos Jobim, διανέμοντας στο κοινό το σύνολο των ηχογραφήσεων τους από το... 1967, καθώς και ακόμη τρία τραγούδια που είχαν μείνει στο συρτάρι (περισσότερα εδώ:  https://ppetrakis.blogspot.com/2020/04/frank-sinatra-carlos-jobim.html). O δίσκος τιτλοφορείται  “Francis Albert Sinatra & Antonio Carlos Jobim: The complete Reprise recordings”  και αποκαθιστά μια "αδικία" που συνέχιζε για σαράντα σχεδόν χρόνια.   Παρόμοια περίπτωση αναγέννησης χαμένου υλικού, συναντάμε και στο μέγα (κιθαριστικό) γεγονός που αφορούσε τη σύμπραξη των Paco De Lucia, Al di Meola και John McLaughlin: οι κοινές τους παραστάσεις το 1980, κυκλοφόρησαν σε δίσκο το 1981, με τίτλο "Friday night in San Francisco". Επρόκειτο για την ηχογράφηση της Παρασκευής, 5 Δεκεμβρίου του 1980. Μόλις πέρσι όμως, ο ίδιος ο Meola ανακοίνωσε πως ...

Lawrence of Arabia - Το έπος

Ένα από τα πιο εμβληματικά κείμενα όλων των εποχών, στην δική μου κρίση, παραμένουν οι  «Επτά Στύλοι της Σοφίας» , του Τ. Ε. Lawrence (1888 – 1935), γνωστού και ως  «Λώρενς της Αραβίας» . Στις 900 περίπου σελίδες του βιβλίου  (μια μικρή αναφορά στο βιβλίο,  εδώ ) , ο Ουαλός συγγραφέας καταγράφει την στρατιωτική του δράση ενάντια των Τούρκων στην Μέση Ανατολή, συνεπικουρούμενος από τις νομαδικές φυλές των Αράβων και των Βεδουίνων, που ζούσαν και δρούσαν στην περιοχή. Το βιβλίο έχει μοναδική γραφή, πληρέστατες περιγραφές προσώπων, ιστορικών γεγονότων, τοπίων, καταιγιστική δράση και μια οπτική ματιά που, με μικρές μόνο αλλαγές στο πέρασμα του χρόνου, φωτογραφίζει την Μέση Ανατολή του σήμερα. Ποιος ήταν ο  Lawrence ; Γεννήθηκε στο  Tremadoc  της Βόρειας Ουαλίας το 1888, σπούδασε στην Οξφόρδη κλασικές γλώσσες, αρχαιολογία και μεσαιωνική ιστορία. Στα 21 του ανακαλύπτει τον Αραβικό κόσμο όταν, στα πλαίσια της διατριβής του, διένυσε έν...